ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Καθώς πλησιάζει η επέτειος του πρώτου χρόνου που η σελίδα μας είναι στον αέρα συμπληρώνω το μικρό ή μακρύ αν προτιμάτε αυτό οδοιπορικό στις τάξεις του σχολείου μας και πριν το τέλος του Μάρτη θα ολοκληρώσω το προσωπικό μου αυτό ταξίδι. Την μουσική μας παιδεία ανέλαβε λοιπόν στην τρίτη Γυμνασίου κάποιος Λαϊνάς. Μάθαμε το κλειδί του σολ να το ζωγραφίζουμε και πολύ αργότερα μάθαμε την Κυρά Γιώργαινα το Δελφίνι Δελφινάκι και στην Ελευσίνα μια Φορά. Τα άλλα τμήματα είχαν ένα πληθωρικό τύπο Πατριαρχέα αν δεν απατώμαι.

Στην τετάρτη ή την πέμπτη είχαμε και κάποιο συμπαθητικό κύριο που τον έλεγαν Μουζάκη (καμιά σχέση με τον τραγουδοποιό της εποχής) που τον συντρόφευε ένας νεαρότερος κύριος το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι. Κι οι δυό μαζί μας έκαναν τεχνικά ή όπως έμαθα πολύ αργότερα, γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο. Βρήκαμε την ευκαιρία να βελτιώσουμε τις τεχνικές σχεδιασμού του Μαλαξιανάκη με την κορδέλα στο κεφάλι και το φτερό που αυτή συγκρατούσε.

Τελευταία στην πινακοθήκη των ηρώων της σχολικής μας διαδρομής άφησα δυό πρόσωπα. Η Κωτσάκη και ο Μαρκάτος.

Γιατί μου ήρθε να τους τοποθετήσω δίπλα δίπλα. Κατ’ αρχή ήταν συνομήλικοι. Δεύτερο μας συνόδεψαν στην εκδρομή μας και αυτό λειτούργησε καταλυτικά στην πραγματοποίησή της. Το γεγονός αυτό τους κατέταξε στο πάνθεο των καθηγητικών μας ηρώων, διαγράφοντας κάθε μελανό σημείο της πρότερης διαδρομής τους και έτσι έμειναν αψεγάδιαστοι στην μνήμη μας. Η κυρία Κωτσάκη δεν ήταν βασική μας καθηγήτρια μας έκανε ιστορία ή κάτι τέτοιο. Ήταν μια συμπαθέστατη νεαρή κυρία, δεσποινίς νομίζω την εποχή εκείνη, όχι σαν τις ταγμένες δεσποινίδες που μας πλαισίωναν. Αξιοπρεπής καλοσυνάτη προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με τους νεαρούς κυρίους που αποτελούσαν το ακροατήριό της και τολμώ να πω ότι τα κατάφερνε αρκετά καλά.

Α.Λ (pt40)