Το άλλο σημαντικό επιστημονικό στοιχείο στην προσωπικότητα της καθηγήτριάς μας ήταν οι σπουδές που έκανε στο Πανεπιστήμιο Κολόμπια (έτσι μας το έλεγε πάντοτε), υποθέτουμε ότι είναι το Columbia στην Νέα Υόρκη. Η αναφορά λοιπόν του Πανεπιστημίου αυτού έδινε κύρος στην δεσποινίδα καθηγήτριά μας και ένα αλαζονικό αίσθημα ανωτερότητας που όταν το χρησιμοποιούσε εξαφανιζόμασταν από τον ορίζοντα φτωχά ταπεινά παιδιά λαϊκών γονέων μπροστά σε ένα τέρας μορφώσεως (μην το μπερδέψετε με το μορφωμένο τέρας).Η καλή και αγαπημένη μας καθηγήτρια ανέλαβε να μας δώσει την ουσία της κλασσικής παιδείας και τον τρόπο που θα την κατακτούσαμε. Όσο δε για την Νεοελληνική παιδεία, ο Δικόνιμος στην έκθεσή του που διαβάστηκε στην τάξη έδωσε πλήρως την κατεύθυνση και το περιεχόμενο της παιδείας που μας παρείχε. Επίσης να μην ξεχάσουμε και τον Μπράμο (τον γνωστό δημοσιογράφο) που είχε την ατυχή έμπνευση να αναφέρει στοιχεία από τον Καζαντζάκη σε μια έκθεσή του και παραλίγο να σταλεί κι αυτός για αφορισμό.
Ο διαχωρισμός στον οποίον είχε προχωρήσει στην τάξη ήταν μοναδικός. «ουαί τοις πτωχοίς τω πνεύματι και σώματι..» Υπήρχαν πέντε έξη στην τάξη και οι υπόλοιποι. Οι δυό τρείς δεν ήταν κατ’ ανάγκη και οι καλύτεροι μαθητές μπορεί να ήταν και οι πιο όμορφοι από μας, ας πούμε δυό τρία ονόματα στην τύχη, ο Ηλίας ο Κώστας, ο Χρήστος. Εγώ είχα την τύχη να ανήκω σε μια σημαντική μειοψηφία που περνάγαμε απαρατήρητοι γιατί ήμασταν λίγο απ’ όλα ή τίποτε απ’ όλα. Όταν λοιπόν συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι ούτε στους μεν ούτε στους δε, και το αποδέχτηκα, ανοίχτηκαν πλατείς ορίζοντες στην παρακολούθηση της τάξης απολαμβάνοντας όλα τα στιγμιότυπα αποστασιοποιημένος, και αντλώντας τις στιγμές χαλάρωσης και χιούμορ όσο λίγοι. Μία και μοναδική φορά έδρεψα θριάμβους στο μάθημα της έκθεσης όπου γενικά είχα μια αξιοπρόσεκτη παρουσία. Ήμασταν τετάρτη ή πέμπτη, κάποιος παραπονέθηκε ότι του πήραν το στυλό ή κάτι τέτοιο. Μετά από ένα δεκάρικο με έντονες νουθεσίες ξαφνικά ζήτησε να βγάλουμε τα τετράδια και να γράψουμε έκθεση με θέμα « ο κλέφτης». Είχα φοβερή έμπνευση το απόγευμα εκείνο και έγραψα ένα δοκίμιο με ένα υποτιθέμενο ήρωα και τις τύψεις του μετά από την απαίσια πράξη του. Στην επόμενη ώρα Νέων διαβάστηκε η έκθεσή μου από την ίδια παρακαλώ, με άκρως κολακευτικά σχόλια σε σημείο που με καθιστούσαν ύποπτο τέλεσης αδικήματος όπως θα έλεγαν και οι Νομικοί φίλοι μας. Η έμπνευσή μου σταμάτησε εκεί και επανήλθα στην βολική αφάνεια, διατηρώντας την νεοελληνική, μαθητική μου αξιοπρέπεια μέχρι τέλους.
το περιστατικο το θυμάμαι πολύ καλά διπλανάκι.μπήκε στην τάξη και άρχισε να διαβάζει την έκθεση σου και μάλιστα έδωσε και χρώμα σε ορισμένα σημεία.Στο τέλος ανέφερε το επίθετό σου λέγοντας:Αυτή την έκθεση την έγραψε ο Λιάπης.Ο Λιάπης,ο οποίος με εξέπληξε.Και συνέχισε το μάθημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή