ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Καλοκαίρι 1967. Το καλοκαίρι στο φόρτε του, η χούντα παντοδύναμη, τα τζιτζίκια ρουφάνε χυμούς και τερετίζουν ευχαριστημένα, οι Rolling Stones τρώνε ξύλο από τους αστυνομικούς στο Καλλιμάρμαρο (στο όνομα του αθάνατου αρχαίου πνεύματος) και η οικογένειά μου μετακομίζει στην Αθήνα.
Εδώ αρχίζει και το δικό μου ταξίδι με αυτό το λεωφορείο που ονομάζουμε Έκτο 1970. Οι περισσότεροι έχουν ανέβει από την αφετηρία (1η τάξη). Εμένα μου έμελλε να επιβιβαστώ στην 4η στάση και από τότε ποτέ δεν κατέβηκα ( ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω).
Πως όμως εγώ από το Άνω Καλαμάκι βρέθηκα στο έκτο;
Ερχόμενοι στην Αθήνα τέθηκε το θέμα σε ποιο Γυμνάσιο θα πάω. Το Γυμνάσιο που διοικητικά ανήκα ήταν εκτός συζήτησης (θα χρειαζόταν να παίρνω 2 λεωφορεία για να πάω). Είπαμε τότε με τον πατέρα μου να πάω στο 6ο. Πάει ο πατέρας μου, εξηγεί την κατάσταση στους καθηγητές, αυτοί ανένδοτοι. «Να πάει εκεί που ανήκει».
Όσο κι αν φανεί παράξενο στο παιχνίδι με έβαλε ο κουλός. Κοίταξε το απολυτήριό μου και είπε με φωνή που δεν σήκωνε αντίρρηση. «Συνάδελφοι είναι δυνατόν να διώξουμε μαθητή με τέτοιους βαθμούς;»
Επομένως όσοι με βαρεθήκατε ξέρετε ποιος είναι ο αίτιος που με φορτωθήκατε.
Γ.Κ.