ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Tο σπίτι του καθηγητή μας ήταν στην Μπακνανά εκεί που είναι σήμερα ο Σκλαβενίτης. Από τους δύο γιούς του ο μικρότερος ο Λευτέρης δυο χρόνια μεγαλύτερός, μας παιδί της πιάτσας πολύ ξηγημένο παιδί. Ήταν αυτός που του είπε τσαντισμένος μια φορά ο πατέρας του αύριο με τον κηδεμόνα σου.
Οι γνώσεις του μάλλον περιορισμένες η διάθεσή του όμως πάντοτε εξαιρετική. Μετά το μάθημα ρώταγε ποιος ξέρει το παρακάτω. Όποιος ήξερε το παρακάτω σηκωνόταν και το έλεγε και έτσι είχε με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια, απ’ τη μια έκανε τσάμπα παράδοση κι απ’ την άλλη ξεμπέρδευε με την εξέταση. Αυτός βέβαια στεκόταν παραδίπλα για να λύνει τις απορίες. Όταν κάποιος είχε απορία ρώταγε τον καθηγητή, αυτός με τη σειρά του ρώταγε την τάξη αν και η τάξη δεν μπορούσε να λύσει την απορία την προσπερνούσε με ελαφρά πηδηματάκια διατάσσοντας κάποιον από τους συνήθεις ύποπτους να την διαβάσει και να την απαντήσει την επομένη. Έτσι όλα έπαιρναν τη δική τους μεσοπρόθεσμη προοπτική και ξεχνιόντουσαν στην πορεία. Κατά καιρούς πολλοί προσπαθήσαμε να λέμε παρακάτω μάθημα, για ευνόητους λόγους δεν το συνεχίσαμε γιατί την επίζηλη αυτή θέση του βοηθού της έδρας κέρδισαν ο Λευτέρης με τον Βασίλη οι οποίοι εκ περιτροπής αναλάμβαναν το διδακτικό μέρος της ώρας. Το τίμημα που είχαν κι οι δύο ήταν η απαλλαγή απ’ τα πρόχειρα διαγωνίσματα που έβαζε ο καθηγητής. Έτσι όταν έμπαινε πρόχειρο διαγώνισμα οι δυό βοηθοί της έδρας πήγαιναν στο προαύλιο για σάντουιτς. Όταν όμως έκαναν την ανταρσία τους αρνούμενοι να πουν παρακάτω μάθημα, τότε έχασαν το προνόμιο που απέκτησαν στα πρόχειρα διαγωνίσματα. Το γεγονός αυτό μου το θύμισε ο Λευτέρης στην τελευταία μας συνάντηση στο στέκι του Παπαγιαννίδη. Θα περιμένουμε κάποια στιγμή να μας το διηγηθεί.

Α.Λ.(Pt27)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Μια άλλη κατηγορία καθηγητών μας ήταν εκείνοι που ανέλαβαν να μας εντάξουν στον πραγματικό κόσμο, όπως αυτός προσδιορίστηκε από την επιστήμη, σε μακρόκοσμο και μικρόκοσμο. Η κατηγορία αυτή ήταν οι καθηγητές Φυσικής, Χημείας, Γεωγραφίας, Κοσμογραφίας, Γεωλογίας και Ορυκτολογίας, Φυτολογίας, Ζωολογίας, Ανθρωπολογίας, ελπίζω να μην ξέχασα κάτι. Δεσπόζουσα θέση στο πάνθεο των δασκάλων της κατηγορίας αυτής κρατούσε ο Μαλαξιανάκης. Αυτόν και να θέλουμε να τον αφήσουμε τελευταίο δεν μπορούμε μιάς και πορεύτηκε μαζί μας για πέντε ίσως και έξι χρόνια και ταυτιστήκαμε μαζί του όπως ταυτίζονται οι γονείς με τα παιδιά ή αν προτιμάτε οι δεσπότες με το ποίμνιό τους ή οι προπονητές με την ομάδα ή ό,τι άλλο επιθυμεί έκαστος εξ υμών. Στην πρώτη τάξη εκτός από τη φυτολογία και τη ζωολογία κάναμε και γεωγραφία. Νομίζω τα μαθήματα αυτά μας τα έκανε ο Μαλαξιανάκης. Στη δευτέρα γυμνασίου κάναμε γεωγραφία νομίζω μας την έκανε ο Μαλαξιανάκης. Στην τρίτη Γυμνασίου κάναμε γεωγραφία και ανθρωπολογία, νομίζω μας έκανε ο Μαλαξιανάκης, στην τετάρτη κάναμε Φυσική Χημεία Γεωγραφία, νομίζω μας τα έκανε ο Μαλαξιανάκης, στην πέμπτη Φυσική Χημεία μας έκανε σίγουρα ο Μαλαξιανάκης και Ορυκτολογία ένας ανεκδιήγητος καθηγητής ο Χατζόπουλος, στην έκτη μας έκανε Φυσική και Χημεία ο Μαλαξιανάκης και ίσως για λίγο ο Τζάουλ. Έτσι λοιπόν μιας και ασχοληθήκαμε με τους άλλους καθηγητές και εξαντλήσαμε τις κακόπιστες ή καλόπιστες –όπως το πάρει κανείς- περιγραφές μας ήρθε η ώρα να συνομιλήσουμε με το πνεύμα του πιο αγαθού του πιο συμπαθητικού του πιο αστείου, χωρίς να το θέλει, του πιο δικού μας ερυθρόδερμου της φυλής των Απάτσι.

Αντώνης Μαλαξιανάκης.

Το αγαθό πνεύμα της σχολικής μας διαδρομής. Αφού τον εντάξαμε –παρένθεση- όχι βέβαια εμείς αλλά οι παλιότερες τάξεις –κλείνει η παρένθεση- στην Ινδιάνικη αυτή φυλή λόγω του έντονα κόκκινου χρώματος που είχε το δέρμα του, από φυσικού του, καταρχήν εκείνοι που ήξεραν να σχεδιάζουν τον ζωγράφιζαν στον πίνακα με μια κορδέλα στο κεφάλι που συγκρατούσε ένα φτερό. Την εποχή εκείνη όλοι ήμασταν εξοικειωμένοι με τους Ινδιάνους λόγω των πολλών γουέστερν που βλέπαμε και ο καθηγητής μας μπορούσε να ονομαστεί με πολλά περίεργα ονόματα, όπως καθιστό βουβάλι, τρελός σκαντζόχοιρος και πολλά άλλα, κανένα όμως δεν κόλλησε και παρέμεινε μόνο ο φυλετικός προσδιορισμός, μέχρι τέλους. Τώρα που το σκέφτομαι είχε μια ανατομική κατατομή που έφερνε σε Ινδιάνο, ιδιαίτερα στο προφίλ...

Α.Λ.(Pt26)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Στους Δημήτρηδες της τάξης χρόνια πολλά!!!

(είχαμε Δημήτρηδες;)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Στην τάξη λοιπόν που ήμασταν, τα Γαλλικά όπως είπαμε, είχαν χάσει την παλιότερη αίγλη τους μιας και δεν τα παρουσίαζε αξιόλογος παρουσιαστής, απ’ την άλλη υπήρξαν μερικά γεγονότα που λειτούργησαν καταλυτικά στην διαμόρφωση των προϋποθέσεων για τη συνύπαρξη των Γαλλικών με την τάξη. Οι Γαλλομαθείς, μεταξύ των οποίων ο Πανταζάκος, μας άφηνε αδιάφορους το μέλλον των σχέσεων του καθηγητή με την τάξη και επωφεληθήκαμε σημαντικά ασχολούμενοι με άλλα μαθήματα με την μη παρουσία μας στα δρώμενα –παρένθεση- θυμήθηκα τον Πανταζάκο επειδή είχε μία θυελλώδη σχέση με τα Γαλλικά εκτός σχολείου, κάποια στιγμή πρέπει να την ξαναθυμηθούμε – κλείνει η παρένθεση. Τα γεγονότα που λειτούργησαν ανατρεπτικά για τα μέχρι εκείνη τη χρονιά δεδομένα, ήταν η είσοδος στην τάξη συμμαθητών που μετεγγράφηκαν στο σχολείο μας από άλλα σχολεία στα οποία έκαναν Αγγλικά. Μεταξύ αυτών ο φίλος μας ο Γιώργος. Τα πρώτα χρόνια λοιπόν είχε απαλλαγεί απ’ τα Γαλλικά, ερχόταν όμως ταχύτατα η ώρα που θα έπρεπε μετά τη νόμιμη περίοδο χάριτος να ξεκινήσει να μιλάει και να γράφει τη καινούργια αυτή γλώσσα. Η περίοδος προσαρμογής τέλειωσε με το τέλος της πέμπτης τάξης. Η έκτη τον βρήκε μπροστά στην ανάγκη να ασχοληθεί με τα Γαλλικά. Όλοι θαυμάσαμε την εθνικά υπερήφανη στάση του Γιώργου απέναντι στον καθηγητή αυτόν και τη γλώσσα που δίδασκε, που όταν τον σήκωνε για μάθημα, απαντούσε όπως θα απάνταγε κάθε αξιοπρεπής και υπερήφανος Έλλην μαθητής, παραδίνοντας απ΄την μεριά του μαθήματα θάρρους και ευψυχίας:
Ελπίζω στα πρωτεύοντα κύριε……
Έτσι λοιπόν μάθαμε ότι αν είσαι μεγάλος στα πρωτεύοντα αδιαφορείς για τα Γαλλικά, ενώ όσοι ήταν στην κόψη του ξυραφιού ελάχιστα μπορούσαν να ελπίζουν απ’ τα Γαλλικά ακόμη κι αν ήταν μητρική τους γλώσσα. Αυτά λοιπόν ήταν τα ανατρεπτικά που εισήγαγαν στην τάξη μερικοί Αγγλόφωνοι. Και βέβαια άνοιξαν την όρεξη σε πολλούς άλλους συμμαθητές να τολμούν την ίδια περήφανη απάντηση στα Θρησκευτικά ή σε άλλα δευτερεύοντα μαθήματα με διαφορετικά από τα προσδοκώμενα ενίοτε αποτελέσματα.
Τιμή και δόξα στο Γιώργο που έδωσε μαθήματα θάρρους και άνοιξε δρόμους..
Ο καθηγητής αυτός μας συντρόφευσε μέχρι το απολυτήριο και έδειξε πως ήταν ένας άνθρωπος που προσπαθούσε να κάνει όσο καλύτερα γίνεται τη δουλειά του είχε όμως μπροστά του μια τάξη που δεν τον ενθάρρυνε να δώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Ήταν ευγενικός και αξιοπρεπής και δεν μας άφησε κακές αναμνήσεις, ακόμη και στο Γιώργο θέλω να πιστεύω. Είχα πάντα μια απορία και ίσως ήρθε η ώρα να την λύσω. Γιώργο τι βαθμό είχες στα Γαλλικά στο απολυτήριο..

Α.Λ.(Pt25)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Τη σκυτάλη στα Γαλλικά παρέλαβε άντρας καθηγητής με τον οποίο τουλάχιστον έσπασε ένα τετράχρονο σερί δεσποινίδων και άρχιζε μια νέα ένδοξη εποχή στην εκμάθηση των Γαλλικών που εδώ πλέον στη σκηνή μπήκε και ο Κουνενής και όσοι σαν τον Κουνενή επικαλέσθηκαν το αμαρτωλό τους παρελθόν όπου έκαναν Αγγλικά σε προηγούμενο σχολείο τους με αποτέλεσμα την εξαίρεσή τους απ’ το μάθημα και την εξαιρετικά αργοπορημένη και με προβλήματα ένταξή τους στη Γαλλόφωνη κοινωνία μας.
Ο καινούργιος μας καθηγητής λεγόταν Σπυρίδων Κακιούσης.
Ο απροσδιόριστης ηλικίας, συμβατικής εμφάνισης με τη φαλακρίτσα του την κοιλίτσα του που δεν παρέπεμπε όμως σε bon viveur, ήταν ο τελευταίος που έλαβε τη σκυτάλη στα Γαλλικά στην εξάχρονη αυτή σκυταλοδρομία. Το θέμα είναι ότι τη σκυτάλη παρέλαβε από μια ιδιαίτερα συμπαθή καθηγήτρια, η σύγκριση με την οποία απέβαινε συντριπτικά εις βάρος του. Με τη συνήθεια τόσων χρόνων που το μάθημα των Γαλλικών μας το έκαναν δεσποινίδες καθώς και τα Αρχαία δεσποινίς μας τα έκανε τον νέο μας δάσκαλο στην αρχή από κεκτημένη ταχύτητα προσφωνούσαμε δεσποινίς.
Συνήθεια, δευτέρα φύσις..
Η ικανότητά του να μας μάθει Γαλλικά μας άφηνε παγερά αδιάφορους. Ξαφνικά ένα εμπόρευμα, συγνώμη μάθημα, που τα δυό προηγούμενα χρόνια ήταν τυλιγμένο με ένα πολύ αξιοπρεπές περιτύλιγμα, βρέθηκε να το τυλίγει ένα πολύ συνηθισμένο χαρτί. Βέβαια ο καθηγητής αυτός δεν ήταν καινούργιος στο σχολείο, είχαμε όμως πάντα μια ελπίδα ότι θα συνεχίζαμε την παλιά μας σχέση με την προηγούμενη καθηγήτρια, που αφού πέρασε από κάμποσες διακυμάνσεις τελικά κατέληξε σε ένα πολιτισμένο διαζύγιο.

Α.Λ.(Pt24)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ευχόμαστε όλοι περαστικά στον συμμαθητή μας Βασίλη Αγγελόπουλο, που εγχειρίστηκε πρόσφατα και βρίσκεται στο στάδιο της ανάρρωσης.
Γ. Κουνενής

H ΤΑΞΗ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΣΤΙΣ ΣΠΕΤΣΕΣ ΠΕΜΠΤΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

από το αρχείο του Β. Δημητρόπουλου

Η ΟΜΑΔΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Όλοι οι συμμαθητές θα πρέπει να βρίσκονται στην ταβέρνα το «Κουτούκι» στο Μπραχάμι, στις 5 Νοεμβρίου ημέρα Παρασκευή και ώρα 8 και 30 το βράδυ όπου αναμένεται να συμβούν πολλά. Ο Κώστας Παπαγιανίδης θα μαγειρέψει φοβερά φαγητά παρέα με το Νταλαχάνη, θα τραγουδήσει χωρίς το Νταλαχάνη και στο τέλος θα μιμηθεί τον Μαλαξιανάκη και τον Κορώνη μόνος του.
Δηλώστε έγκαιρα συμμετοχή γιατί προβλέπεται κοσμοσυρροή..
*Το "ΚΟΥΤΟΥΚΙ" είναι στο Μπραχάμι (είσοδος από Λεωφ.Βουλιαγμένης, οδός Σουλίου) και ευρίσκεται στην οδό Αυγεροπούλου 24 που είναι κάθετος στη Σουλίου.

αυτή η ανακοίνωση είναι το

θα επακολουθήσει ανακοίνωση με το

Kαλαϊτζάκης vs Κατζουράκης

Ο κ. Kαλαϊτζάκης ήταν γυμνασιάρχης στο τριτάξιο γυμνάσιο μας το διάστημα 1964-67. Ξερακιανός, διοπτροφόρος, ντυμένος πάντα με ένα μακρύ καφέ παλτό και την, απαραίτητη για τους καθηγητές, γραβάτα εποχής. Οι αγαπημένες του φράσεις ήταν «Δεν είναι δυνατόν! Δεν μπορώ! Θα αποβάλλω». Τις ξεστόμιζε (με την γνωστή κρητική του και δη λασηθιώτικη) στριγγή προφορά του, όταν αγανακτούσε με τις αταξίες των μαθητών. Εμείς από την πλευρά μας, διασκεδάζοντας στην σκέψη να συμβεί στον κ. Kαλαϊτζάκη κάτι που μόνο σε ατυχείς εγκύους συμβαίνει, τον βαφτίσαμε «ο κ. Θα αποβάλλω».
Τότε εμείς του Γ3 κάναμε μάθημα στο υπόγειο στην μικρή αμφιθεατρική αίθουσα που προοριζόταν μάλλον για πειράματα, αλλά κατέληξε σε αίθουσα διδασκαλίας. Μια μέρα ο «κ. Θα αποβάλλω» μας έκανε φιλολογικά. Είχε προ πολλού κτυπήσει το κουδούνι, αλλά αυτός συνέχιζε ανένδοτος να λέει, να λέει, να λέει….. Συνήθης πρακτική τότε και σήμερα σε πολλών εκπαιδευτικών που λόγω ανικανότητας ή οκνηρίας να προγραμματίσουν ένα σχέδιο μαθήματος, δεν προλαβαίνουν να διδάξουν την ύλη και θεωρούν πως μπορούν να τρώνε και το διάλλειμα των μαθητών. Εμείς αγανακτούσαμε βεβαίως, αλλά φοβόμασταν να αντιδράσουμε στον γυμνασιάρχη κ. «Θα αποβάλλω» με τον γνωστό τρόπο που κάναμε σε άλλους καθηγητές.
Θυμίζω τον τρόπο. Από κάποια γωνία ξεκίναγε ένα επίμονο υποχθόνιο μουρμουρητό «το κουδούνι, το κουδούνι, το κουδούνι, το κουδούνι…..». Το μουρμουρητό αυτό δυνάμωνε, απλωνόταν στην τάξη, ανακατευόταν με την φασαρία στο προαύλιο και έδινε στους καθηγητές να καταλάβουν πως πρέπει να μας απελευθερώσουν επιτέλους.
Αλλά με τον «κ. Θα αποβάλλω» τα πράγματα ήταν δύσκολα και έτσι υπομέναμε σιωπηλοί. Τότε αίφνης πέφτει κεραυνός στην αίθουσα! Μια στεντόρεια φωνή ακούστηκε από ψηλά.
«ΡΕ ΧΑΣΑΠΗ, ΑΣΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΡΕ ΧΑΣΑΠΗ!!»
Εμείς παγώσαμε. Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας. Ο «κ. Θα αποβάλλω» κεραυνοβολήθηκε, του έπεσαν τα γυαλιά και το βιβλίο από τα χέρια. Χασάπης κοτζάμ γυμνασιάρχης!!! Σήμερα θα λέγαμε πως «του έφυγε η μαγκιά!»
Ποιος ήταν ο θρασύς μαθητής; Ο Κατζουράκης από το Γ2, είχε σταθεί στην κορυφή της σκάλας και ως «από μηχανής θεός σε αρχαίο δράμα» με την αγριοφωνάρα του, έδωσε την λύση. Περιττό να πω πως ο Κατζουράκης έφαγε 5 μέρες αποβολή.
Μεγαλύτερη ζημιά πάντως έπαθε ο κ. «Θα αποβάλλω». Μπορεί να παρέμεινε ο αυστηρός γυμνασιάρχης, αλλά δεν τόλμησε πια να μας κρατήσει άλλο διάλλειμα. Το ρίσκο να ακούσει να τον ξαναπούν ΧΑΣΑΠΗ ήταν πολύ βαρύ!! Του είχε φύγει πράγματι η μαγκιά!
Εμείς πάλι όταν τον βλέπαμε κρυφογελούσαμε μεταξύ μας.
«Kαλαϊτζάκη, πες αλεύρι, ο Κατζουράκης σε γυρεύει!».
Από ό,τι πάντως θυμάμαι ο φοβερός Κατζουράκης δεν έχασε το θάρρος του. Πάντα με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο και κάτω από τα χοντρά του γυαλιά ένα αναιδές βλέμμα προς την εξουσία των καθηγητών.
Ήταν πια ο ήρωάς μας!
Ευάγγελος Σπινθάκης

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Εκείνο που δεν πέτυχε με το καλά οργανωμένο σχέδιό του ο Κατζουράκης, το πέτυχε και με το παραπάνω από ένα τυχαίο γεγονός. Όπως είπαμε και πριν για να ανέβει κανείς στην έδρα έπρεπε να πατήσει στο κινητό σκαμνί που βρίσκονταν στο πλάι. Όλοι οι καθηγητές το χρησιμοποιούσαν εκτός απ’ τον Μαρκάτο που ανέβαινε με σάλτο. Κάποιο απόγευμα λοιπόν η ωραία μας καθηγήτρια κρατώντας το βιβλίο στο χέρι σηκώνεται για να κατέβει απ’ την έδρα. Πατάει στην άκρη στο σκαμνί, αυτό ανατρέπεται και η καθηγήτρια βρίσκεται ξαπλωμένη να βογγάει στο μωσαϊκό. Τώρα ήταν η ώρα του Κατζουράκη, ή τώρα ή ποτέ. Πήδηξε όρθιος έσπρωξε και ποδοπάτησε τα δύο μπροστινά θρανία σε ένα απ’ τα οποία κατοικούσα και γω βρέθηκε δίπλα της και με μια μεγαλόπρεπη κίνηση την πήρε αγκαλιά για να την σηκώσει.
Έτσι ολοκληρώθηκε ο έρωτας για την αγαπημένη του καθηγήτρια.
Από το γεγονός αυτό, ο σημαντικός σύγχρονος συγγραφέας Πάολο Κοέλο που προφανώς έτυχε να διαβάσει την ανάρτηση αυτή πολλά πολλά χρόνια αργότερα, έγραψε στον «Αλχημιστή του» πως όταν κάποιος επιθυμεί κάτι τόσο πολύ, τα πάντα – το σύμπαν ολόκληρο - θα συνωμοτήσουν για να το πετύχει*.
Η καθηγήτριά μας συνέχισε να μας μαθαίνει Γαλλικά και στην επόμενη τάξη πιο ώριμη πιο μελετημένη και πιο εξοικειωμένη με την δική μας κουλτούρα. Εμείς απ’ τη μεριά μας βρήκαμε καινούργια ενδιαφέροντα βάλαμε καινούργιους μπελάδες στο κεφάλι μας, προέκυψαν και αντίζηλες της καθηγήτριας, και σιγά σιγά τα αισθήματα περιορίσθηκαν σε μια απλή φιλία και με το τέλος της Τετάρτης τάξης χωρίσαμε πολιτισμένα.
Επιμύθιον: Μετά από τόσα χρόνια και με την τεράστια πρόοδο που έκαναν οι πλαστικοί χειρουργοί στις ρινοπλαστικές θα ήταν αμαρτία μια τόσο ωραία κοπέλα να μην έχει επισκευάσει το αδύνατο σημείο, της κατά τα άλλα όμορφης εμφάνισης της.
*ή όπως ο ίδιος το περιγράφει: «το σύμπαν συνωμοτεί για να μας βοηθήσει, όταν προσπαθούμε να ζήσουμε το προσωπικό μας όνειρο»

Α.Λ.(Pt23)

Περί καθηγητών

Μια και ο αγαπητός Απόστολος άρχισε να μας παρουσιάζει τους καθηγητές μας αξίζει εδώ να κάνω μια παρένθεση και να προσθέσω ένα σχόλιο για την ψυχολογία και την συμπεριφορά των καθηγητών που ήταν μαζί μας στην εκδρομή.
Υπενθυμίζω δύο γεγονότα
1. Την (εστω και μετά από πιέσεις και παρακάλια) αψήφηση του απαγορευτικού της Καραγιώργη σχετικά με την συμμετοχή τους στην εκδρομή.
2. Την συμπεριφορά τους στο περίφημο πάρτυ της Ολυμπίας.
Με δεδομένα τα κοινωνικά μέτρα της εποχής (χούντα, αυστηρότητα γενικώς, έμφαση στο «φαίνεσθαι» κλπ. ) το να αντιδράσουν κάποιοι καθηγητές στο τελεσίγραφο του φιλόλογου μιας τάξης κατά τη γνώμη μου ήταν πρωτοφανές.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η στάση τους το βράδυ του πάρτυ. Δεν επεκτάθηκα πολύ για να μην πλατυάσω , αλλά ειδικά ο Μαρκάτος παραλίγο να έρθει στα χέρια με τους καθηγητές των κοριτσιών. Η φωνή του «Τι είπες ρε για τα παιδιά μας;» ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου.
Τώρα μετά από τόσα χρόνια, κρίνοντας από απόσταση και με ψυχραιμία πιστεύω ότι αρκετοί μας αγαπούσαν με τον τρόπο τους. Μπορεί μερικές φορές να είχαν αδικήσει κάποιους αλλά σκεφτείτε ότι μπαίνοντας στην τάξη έμπαιναν σε λάκκο με 50 λιονταράκια. Οι σημερινοί καθηγητές μπαίνουν σε μια τάξη με 20 – 25 παιδιά και πάλι παραπονιούνται ότι δεν αντέχουν. Οι συμμαθητές μας που είναι καθηγητές θα μπορούσαν ίσως να επιβεβαιώσουν (ή όχι) αυτά που λέω.
Γ. Κουνενής

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε να κάνουμε Γαλλικά. Εδώ τα πράγματα μπερδεύτηκαν αρκετά. Πάρα πολλοί επέστεψαν στην παιδική ηλικία ζητώντας συνεχώς να έρχεται δίπλα τους η καθηγήτρια να τους εξηγεί κάθε απορία. Η καλή αυτή κοπέλα άργησε να καταλάβει την πλεκτάνη που στήθηκε γύρω της από ιδιοτελείς μαθητές λόγω όμως ηλικίας έδινε τόπο στην οργή. Ο Κατζουράκης μηχανεύτηκε ένα απόγευμα ένα σατανικό σχέδιο που θα του έδινε την ευκαιρία να απολαύσει ένα έστω και με δόλιο τρόπο κερδισμένο χάδι. Το σχέδιο που ως προϋπόθεση για την επιτυχία του απαιτούσε τη συμμετοχή της τάξης είχε ως εξής: Λίγο μετά την έναρξη του μαθήματος οι γύρω απ’ αυτόν θα άρχιζαν να διαδίδουν ότι ο Κατζουράκης δεν είναι καλά. Εκείνος έχοντας μισοβγάλει το πουκάμισο απ’ το παντελόνι έχοντας ανακατέψει τα μαλλιά του και έχοντας βάλει λίγη κιμωλία στο μούτρο του θα σωριαζόταν κάτω απ’ το θρανίο. Αν όλο το σχέδιο πήγαινε καλά η καθηγήτρια δεν μπορεί θα πήγαινε από πάνω του θα έβαζε το χέρι της στο πρόσωπό του και θα εισέπραττε το πολυπόθητο χάδι. Πράγματι το σχέδιο άρχισε να ξετυλίγεται και όλα πήγαιναν σύμφωνα με το πρόγραμμα. Ο Κατζουράκης σωριάστηκε φαρδύς πλατύς στο πάτωμα, η καθηγήτρια τα έχασε πλησίασε κι αντί να πιάσει τον ξαπλωμένο ετράπη σε φυγή με κατεύθυνση το γραφείο για να φωνάξει κάποιον καθηγητή, το γυμνασιάρχη ώστε να δώσουν βοήθεια στο παιδί. Το σχέδιο είχε άδοξο τέλος κι ο Κατζουράκης κόντεψε να βρεθεί με το πρώτων βοηθειών στο εφημερεύoν Νοσοκομείο. Οι προσπάθειες όμως συνεχίστηκαν…..
Α.Λ.(Pt22)

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ο αγαπημένος μας απουσιολόγος είναι σε προχωρημένο στάδιο εκπαίδευσης στο internet. Σε πολύ λίγο χρόνο θα είναι μαζί μας με πολύ προχωρημένες αναρτήσεις!!!!
Φυσικά Θα Βρίσκεται Στη Συνάντηση τις 5-11-2010

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΛΙΜΑΝΙ

Η ομάδα αναγνώρισης να αναλάβει υπηρεσία.

Από το αρχείο του Β. Δημητρόπουλου

Η ομάδα αναγνώρισης έκανε μιά πρώτη προσπάθεια...

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Με την εμφάνιση στην τάξη της δεσποινίδος καθηγήτριας η οποία αξίζει να αναφέρω δεν παρεξηγιόταν όταν την έλεγες κυρία, προέκυψαν δυό μεγάλα προβλήματα. Το πρώτο και το σημαντικότερο ήταν η τρύπα στην μπροστινή επιφάνεια της έδρας. Η τρύπα ήταν αρκετά μικρή και προσανατολισμένη στο κέντρο της τάξης ευνοούσε σκανδαλωδώς εκείνους που κατοικούσαν στην μεσαία σειρά και ανάγκαζαν τις δύο πλάγιες σειρές εκ δεξιών και εξ ευωνύμων να συνωστίζονται κεντρικότερα, προκαλώντας συχνές πτώσεις στους διαδρόμους εκείνων που κάθονταν προς το διάδρομο από το σπρώξιμο εκείνων που κάθονταν είτε προς τον τοίχο είτε προς τα παράθυρα και ήταν η μοναδική χρονιά που τα τελευταία θρανία είχαν χάσει την πατροπαράδοτη γοητεία τους και τα μπροστινά, ιδίως το πρώτο θρανίο της μεσαίας σειράς εξελίχθηκε από άποψη εμπορικής αξίας κάτι σαν υπόσκαφο στα Φηρά με θέα το ηφαίστειο. Προς άρση παρεξηγήσεων εγώ κατείχα σημαντική αλλά όχι κεντρική θέση. Καθόμουν στο πρώτο θρανίο της σειράς προς τον τοίχο και το μόνο που απολαμβάναμε με το συγκάτοικό μου το Γιάννη τον Αγαλιανό ήταν η αρχοντική κάθοδος από το μετακινούμενο σκαλοπάτι που πάταγε για να κατέβει από το βάθρο το οποίο κάποια στιγμή έγινε η αιτία να φάει μια μεγαλόπρεπη τούμπα. Τρία ή τέσσερα θρανία πιο πίσω καθόταν ο Κατζουράκης κεραυνοβολημένος από έρωτα για την καθηγήτρια από την πρώτη ματιά.
Ο καβγάς γινόταν καθημερινά για τον προσανατολισμό της έδρας ώστε η τρύπα να μοιράζεται δημοκρατικά. Κάποιος δίνοντας τη σωστή λύση έσπασε τελείως την πρόσοψη και έκανε την έδρα τραπέζι. Η γοητεία της μικρής τρύπας με την κίνηση αυτή χάθηκε για πάντα. Θα ήθελα να κάνω μια μικρή διευκρίνιση. Στη δευτέρα γυμνασίου στο ίδιο θρανίο νομίζω το πρώτο ή το δεύτερο καθόμουνα με τον αγαπητό συμμαθητή και φίλο Κώστα Μούτσιο. Στην τρίτη και μετά ο Κώστας άρχισε να ψηλώνει απότομα και έτσι με εγκατέλειψε σιγά σιγά κάνοντας βήματα προς τα πίσω θρανία, όπου πήγε να συναντήσει τον Ηλιάδη.

Α.Λ.(Pt21)

ΖΑΚΥΝΘΟΣ 1970 ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Αλλη μια φωτογραφία από την εκδρομή στη Ζάκυνθο. Από αριστερά: Πουλής, Σταυρόπουλος με ύφος ζεν πρεμιέ ελληνικής ταινίας, Παπαγιαννίδης με εκείνο το ύφος που είχε κάτι από τον αέρα και την αισιοδοξία του πελάγους (ειλικρινά πάντα πίστευα ότι ο Κώστας θα μπορούσε να παίξει στο Χόλυγουντ!), Πανόπουλος; και ;;;
Ζεστά νεανικά χρόνια!!
Και τώρα δεν είναι άσχημα, ψυχραιμία παιδιά!
Νίκος Σταυρόπουλος

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Η νεαρή καθηγήτρια που ανέλαβε τη συνέχεια του μαθήματος των Γαλλικών τα θεμέλια των οποίων ετέθησαν από την Περισοράτη στις δύο πρώτες τάξεις του Γυμνασίου ήταν η δεσποινίς Ξένου. Η δασκάλα αυτή ήταν διαφορετική από τις άλλες που μέχρι τώρα είχαμε. Καταρχήν το ότι ήταν δεσποινίς πρέπει να ήταν συγκυριακό και όχι επιλογή. Ποτέ δεν μας πέρασε απ’ το μυαλό ότι η γυναίκα αυτή θα επέλεγε τον μοναχικό δρόμο, από τον άλλο τον πιο συνηθισμένο που ακολουθούσαν οι περισσότερες γυναίκες μαζί με κάποιον άντρα και ενδεχομένως και κάνα δυό παιδιά. Η ηλικία της γύρω στα τριάντα ή κάτω απ’ αυτά, το φτιάξιμό της ιδιαίτερα ελκυστικό η φωνή της και οι τρόποι της φυσιολογικοί, η παρουσία της διακριτική το γέλιο της νεανικό και αυθόρμητο, η συμπεριφορά της φυσιολογική. Όταν έμπαινε στην τάξη ένα έντονο άρωμα, προφανώς Γαλλικό, σαν γιασεμί πλημύριζε το χώρο και τον αρωμάτιζε, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση αιθέρια, που προδιέθετε την τάξη για οτιδήποτε άλλο εκτός από το μάθημα. Το μόνο ψεγάδι στην εμφάνισή της νεαρής αυτής κυρίας – συγνώμη δεσποινίδος – η κάπως μεγάλη και σημαντικά γαμψή μύτη της η οποία ήταν συγκρίσιμη με εκείνη του Κολοκοτρώνη που μας κοίταζε βλοσυρός από την εικόνα του που ήταν κρεμασμένη ανάμεσα στις εικόνες κι άλλων ηρώων του 21 που κοσμούσαν τους τοίχους της τάξης.
Έτσι είναι η ζωή….
Στο τέλος τέλος κανείς μας δεν είναι τέλειος, ακόμα και γω που σας γράφω αυτές τις ιστορίες!!!!!

Α.Λ.(Pt20)

ΖΑΚΥΝΘΟΣ 1970 ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Καλείται η ομάδα αναγνώρισης να καταγράψει φυσιογνωμίες και ονόματα!!

Νίκος Σταυρόπουλος


Μετά από επίπονες προσπάθειες της ομάδας αναγνώρισης προέκυψαν τα εξής:

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Ας πάρουμε μια ανάσα από την Καραγεώργη κι ας συναντήσουμε μια άλλη δασκάλα μας που δεν είχε βέβαια καθοριστικό ρόλο στην πορεία μας, έδωσε εντούτοις ένα αέρα Ευρώπης στο λαϊκό μας μικρόκοσμο, που τον σχημάτιζαν οι λαϊκές μας οικογένειές τα σπίτια μας οι συνήθειές μας οι φίλοι τα γούστα μας. Η καθηγήτριά μας λεγόταν Περισοράτη. Μυστήριο όνομα, δεν επιχειρήσαμε ποτέ να το ετυμολογήσουμε. Το μάθημά της Γαλλικά στην πρώτη και στη δευτέρα Γυμνασίου. Τη θυμάμαι αρκετά ψηλή για γυναίκα με πιο κοντό απ’ το συνηθισμένο την εποχή εκείνη μαλλί, εύσωμη απ’ τη μέση και πάνω αδύνατα πόδια ντυμένα με ακαλαίσθητα αντρικού τύπου παπούτσια και κοντές κάλτσες chauchettes αν δεν έχω ξεχάσει τα Γαλλικά μου. Η κυρία, ζητάω ταπεινά συγνώμη, η δεσποινίς ως καθηγήτρια μιας από τις πιο πολιτισμένες γλώσσες του κόσμου που τη μίλαγαν πολιτισμένοι άνθρωποι στην μητρόπολη Γαλλία όπως και στις αποικίες της, ως πρώτιστο καθήκον της θεώρησε εκτός από την καλή εκμάθηση των Γαλλικών να μας εισαγάγει και στο savoir vivre, στοιχείο απαραίτητο για τη μετέπειτα πολιτισμένη ζωή μας. Ειρήσθω εν παρόδω ότι δύσκολα μπερδεύαμε το δεσποινίς με το κυρία γιατί εδώ την προσφωνούσαμε στα Γαλλικά κι έτσι το Madame δύσκολα μπερδευόταν με το Mademoiselle. Απαιτούσε λοιπόν μπαίνοντας στην τάξη να εγερθούμε άπαντες και εν χορώ να την προσφωνήσουμε ως ακολούθως: Bonjour mademoiselle (μπονζούρ μαμουαζέλ), εκείνη απαντούσε: bonjour mes enfants, assayez vous (μπονζούρ μεζ ανφαν ασεγε βου) και εμείς πάντα εν χορώ απαντούσαμε: nous nous assayons mademoiselle (νου νουζ ασεγιον μαμουαζέλ) όπως ακριβώς το διαβάζετε. Με τον ευγενικό αυτό χαιρετισμό άλλαζε ο αέρας της τάξης και γινόταν πιο καθωσπρέπει και ευχαριστημένη η δεσποινίς ακόμα πιο ευτυχισμένοι εμείς που σε ελάχιστο χρόνο αποκτούσαμε Ευρωπαϊκό αέρα ξεκίναγε το μάθημα από ένα άσπρο βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο, Didier νομίζω, δεν θυμάμαι.
Μας άρεσε η προσφώνηση μας άρεσε να μιλάμε Γαλλικά και σκεφτήκαμε πολλές φορές να υποδεχόμαστε όλους τους καθηγητές με τον ίδιο τρόπο. Παραήμασταν όμως μικροί να ξεκινήσουμε τις δοκιμασίες που θα μας έδιναν την ευκαιρία να μάθουμε τι γλώσσες μιλάνε οι υπόλοιποι καθηγητές μας.
Γαλλικά είχα αρχίσει ένα χρόνο πριν στο παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου στην πλατεία Νέας Σμύρνης με μια δασκάλα Γαλλίδα και σε ένα προπαρασκευαστικό τμήμα έμαθα να ακούω και να μιλάω Γαλλικά πολύ καλά. Η Περισοράτη εκτίμησε τις γνώσεις μου και μου έδωσε ένα εικοσάρι που το κουβάλησα σε όσες τάξεις ήμασταν μαζί.
Η καθηγήτρια αυτή ήταν η δεύτερη δεσποινίς του σχολείου μετά την Καραγεώργη. Η τρίτη δεσποινίς που ακολούθησε μας βρήκε και την βρήκαμε στην τρίτη τάξη του Γυμνασίου.

Α.Λ.(Pt19)

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 5ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Ενα μικρό δείγμα του τι περιμένει αυτούς που θα απουσιάσουν αδικαιολόγητα την 5η Νοεμβρίου........
Σηκωθείτε ΤΩΡΑ από κρεββάτια, πολυθρόνες, καναπέδες ξαπλώστρες και τρέξτε να δηλώσετε συμμετοχή.
Γ. Κ.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΘΕΡΜΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΞΗ
ΝΑ ΕΙΔΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΟ ΓΝΩΣΤΟ MAIL.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΥΛΗ ΝΑ ΤΟΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥΝ. ΟΜΟΙΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΑΟΥΜ.
Ο ΗΛΙΑΣ ΝΑ ΨΑΞΕΙ ΤΟΝ ΠΑΝΤΑΖΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟ ΝΑ ΤΟΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ
Ο ΜΑΚΡΗΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΟΙ ΤΖΑΦΑΣ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ, ΧΑΤΖΗΑΡΤΕΜΙΟΥ.

Ο ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΜΕΞΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΡΕΛΗΣ.

Η ΛΙΣΤΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΝ ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΕΙ ΠΡΟΣΕΧΩΣ
εκτο 1970

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ

Από τον αγαπητό συμαθητή, φίλο και εξαίρετο συνάδελφο Νίκο Σταυρόπουλο έλαβα την πιό κάτω φωτογραφία συνοδευόμενη και από το σχόλιο που ακολουθεί!!!!

Διαβάζω το blog και μου φτιάχνει το κέφι. Σου στέλνω μια φωτογραφία από την εκδρομή στη Ζάκυνθο (θα ακολουθήσουν άλλες 3). Διάφοροι από τους γνωστούς ύποπτους .......συν τον Πουλή (ωραίο ρε Πουλή!). Το κρυμμένο στοιχείο στη φωτογραφία αυτή είναι το τσιγάρο του Κοψίδη που μου ξύπνησε και θύμησες για το ΄βουνό'. Το βουνό (για όποιον καπνιζε θα θυμάται) ήταν ο λόφος δίπλα στο γυμνάσιο που έβλεπε στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Εκεί λοιπόν γίνονταν διάφορες συνεδρίες σε κοπάνες αλλά και στα διαλείμματα μεταξύ των οποίων και ομαδικό κάπνισμα. Από τις τότε προσωπικές αναφορές του Μάκη του Κοψίδη υπήρχε ειδική τεχνική για το κράτημα του τσιγάρου ώστε να μη μυρίζουν τα χέρια και προκύψουν προβλήματα στο σπίτι. Το τσιγάρο τρυπιόταν με μα καρφίτσα και από εκεί γινόταν το κράτημά του
Σήμερα προτείνω σε όσους συμμαθητές καπνίζουν και έχουν προβλήματα με το νέο νόμο να πηγαίνουν στο 'βουνό'. Φαντάζομαι καρφίτσα δεν χρειάζεται τώρα πια!
Ν.Σ.
Νίκο συνέχισε, σε περιμένουμε στη συνάντηση οπωσδήποτε....

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Σαν επίλογο στο θέμα Καραγεώργη ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση. Μας παρέλαβε στην δευτέρα γυμνασίου και παρέμεινε μαζί μας για πέντε χρόνια. Είχα την αίσθηση ότι στην τελευταία τάξη δεν την είχαμε, θυμάμαι την Βενετσάνου να μας κάνει Νέα και τον Πρίαμο να μας κάνει Αντιγόνη και Όμηρο. Οι υπόλοιποι με διαβεβαίωσαν πως την είχαμε, και μάλιστα ο Γιώργος είναι κάθετος καθώς θυμάται την αντίδρασή της για την εκδρομή που οργάνωνε. Ας είναι.. Η πληθωρική και συνεχής παρουσία της μας έδωσε πολλές ευκαιρίες να έχουμε γνώμη για την εργασία της. Είχαμε λίγες ευκαιρίες να έχουμε σαν μέτρο σύγκρισης άλλους καθηγητές φιλόλογους που δίδασκαν σε άλλες τάξεις, και τους λίγους που ήταν παρένθετοι στη διαδρομή μας. Το αντικείμενο της δουλειάς της ήταν ενδιαφέρον, ο τρόπος όμως που προσπαθούσε να μας το σερβίρει δεν ήταν ο καλύτερος. Tο καθετί στο μάθημα ήταν μέσα στα πλαίσια, τίποτε εκτός. Έτσι και να ήξερε περισσότερα πράγματα ποτέ δεν το μάθαμε, το να ήθελε όμως να μας πει περισσότερα ποτέ δεν το τόλμησε. Στο σημείο αυτό συμφωνώ με την παρατήρηση του Θόδωρου. Χαρακτηριστικό ήταν όταν είχαμε στα Νέα ποίημα του Καβάφη, για οτιδήποτε έξω από το αντικείμενο καθαυτό, όπως η ζωή του ποιητή και οι συνήθειές του αντιδρούσε οργισμένα, είχε τον πουριτανισμό μιάς γενιάς καθηγητών μιας παλιάς εποχής που έδινε σιγά σιγά την θέση του σε μια νεώτερη με λιγότερα δεσμά. Πως μπορούσε να μας ερμηνεύσει το «φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας..» από τον Επιτάφιο του Περικλή στο Θουκυδίδη όταν περιμέναμε χαμογελώντας να αναμετρηθεί με την πιο κοινή λέξη που ακούγονταν στο προαύλιο. Η Βενετσάνου σε αντίστοιχες ερωτήσεις στην τελευταία τάξη προσπαθούσε να αποφύγει την απάντηση αντιδρώντας μάλλον αμήχανα παρά οργισμένα. Αφαιρούσε έτσι κάθε διάθεση για περισσότερα σχόλια και άφηνε δρόμο μόνο για το ουσιαστικό. Πάντοτε η τάξη έστω και υποσυνείδητα ήθελε να μάθει πως τοποθετούνται οι καθηγητές μας σε θέματα πραγματικής ζωής γι αυτό σε κάθε ευκαιρία περιμέναμε ένα ψήγμα κοινωνικού σχολίου για να δώσουμε απάντηση στα ερωτήματά μας. Ας μην ξεχνάμε πως τα χρόνια που ζούσαμε η πληροφόρηση ήταν πολύ δύσκολη, οι πηγές δυσεύρετες και ελεγχόμενες, η διάθεση των καθηγητών για κάτι πιο πέρα από τα συνηθισμένα περιορισμένη, ίσως να υπήρχε και ο φόβος της παρεκτροπής από τα δέοντα, κι έτσι ο καθένας με την επιθυμία και δυνατότητα που είχε προσπαθούσε να βρει δρόμο μόνος του. Η επίσημη γραμμή άλλωστε ήταν το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» που δεν άφηνε κανένα περιθώριο διαφορετικότητας στην έκφραση και στην πράξη.. Ο αυταρχικός τύπος καθηγήτριας που προσπαθούσε να περάσει στην τάξη και εν πολλοίς το κατάφερνε ίσως να ήταν μια συμπλεγματική αντίδραση που ξεκινούσε από τη αντιπαράθεση με μια σφριγηλή εφηβική ομάδα, στην οποία θα ήθελε υποσυνείδητα να είναι συμμέτοχος. Οι μαμάδες καθηγήτριες αισθανόντουσαν πιο φυσιολογική την παρουσία τους ανάμεσά μας ενώ οι δεσποινίδες σαν την τωρινή μας καθηγήτρια έπρεπε να έχουν πολύ ισχυρά στοιχεία προσωπικότητας, όπως η συγκροτημένη σκέψη, ο σωστός λόγος, και κυρίως η στέρεη φυσιολογική συμπεριφορά για να μπορούν να επιβιώσουν στον ατίθασο αλλά και ζωντανό γεμάτο ανησυχίες κόσμο, που συγκροτούσε την τάξη. Οι καθηγητές μας ήταν εκείνο που ήταν, εμείς όμως ποιοι ήμασταν, τι ήμασταν, πως δεχόμασταν αυτά που μας δίνανε, πως αντιδρούσαμε.
Αρκετά χρόνια αργότερα όταν γνώρισα τη γυναίκα μου που τέλειωνε το λύκειο στον Αη Γιώργη εκεί που ήταν παλιά το γήπεδο του Φοίβου, και τώρα είναι τα σχολεία μεταξύ των οποίων και το DIT του Λευτέρη, έκπληκτος έμαθα ότι μια από τις καθηγήτριές της ήταν η Καραγεώργη. Αφού βεβαιώθηκα από τις περιγραφές ότι ήταν πράγματι αυτή, και παρέμενε δεσποινίς, θέλησα να μάθω πως συμπεριφερόταν στα νεαρά κορίτσια. Έμαθα λοιπόν πως η γυναικεία αντιπαλότητα και αντιζηλία κυριαρχούσαν μαζί με την αλαζονική υπενθύμιση των σπουδών στην Αμερική σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, καθώς και η συνεχής υπενθύμιση πως είχε τιθασεύει ολόκληρο Γυμνάσιο Αρρένων. Ας μην ξεχνάμε πως τα κορίτσια την εποχή εκείνη φορούσαν ακόμη τις μπλε ποδιές και δεν δίναν και πολλές ενδυματολογικές αφορμές για συγκρίσεις.. Η Καραγεώργη εμφανιζόταν λοιπόν, ως ιδιαίτερα έμπειρη «μπαρουτοκαπνισμένη» αλλά όχι πιο ώριμη μετά την θητεία της στο δικό μας Εκτο Γυμνάσιο Αρρένων τους μαθητές του οποίου, την τάξη μας δηλαδή, κατά τα λεγόμενά της είχε εξουσιάσει με απόλυτη επιτυχία.. (δεν ξέρω αν έκανε μάθημα σε κάποια άλλη τάξη στο Γυμνάσιό μας, ή τουλάχιστον δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι έκανε μάθημα σε άλλη τάξη, τόσο πολύ είχε ταυτισθεί μαζί μας, όπως κι ο Μαλαξιανάκης που ήταν μαζί μας σχεδόν άλλα τόσα χρόνια..). Τη θυμάμαι εκτός από τους περιπάτους στου Φιλοπάππου και στην εκκλησία, να κατεβαίνει τις σκάλες από τη Ζεύξιδος υποβασταζόμενη εκατέρωθεν, μετά από μια ξαφνική αδιαθεσία, από πολλούς πρόθυμους συμμαθητές μας…. Ας είναι καλά όπου κι αν βρίσκεται.

Α.Λ.(Pt18)