Tο σπίτι του καθηγητή μας ήταν στην Μπακνανά εκεί που είναι σήμερα ο Σκλαβενίτης. Από τους δύο γιούς του ο μικρότερος ο Λευτέρης δυο χρόνια μεγαλύτερός, μας παιδί της πιάτσας πολύ ξηγημένο παιδί. Ήταν αυτός που του είπε τσαντισμένος μια φορά ο πατέρας του αύριο με τον κηδεμόνα σου.Οι γνώσεις του μάλλον περιορισμένες η διάθεσή του όμως πάντοτε εξαιρετική. Μετά το μάθημα ρώταγε ποιος ξέρει το παρακάτω. Όποιος ήξερε το παρακάτω σηκωνόταν και το έλεγε και έτσι είχε με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια, απ’ τη μια έκανε τσάμπα παράδοση κι απ’ την άλλη ξεμπέρδευε με την εξέταση. Αυτός βέβαια στεκόταν παραδίπλα για να λύνει τις απορίες. Όταν κάποιος είχε απορία ρώταγε τον καθηγητή, αυτός με τη σειρά του ρώταγε την τάξη αν και η τάξη δεν μπορούσε να λύσει την απορία την προσπερνούσε με ελαφρά πηδηματάκια διατάσσοντας κάποιον από τους συνήθεις ύποπτους να την διαβάσει και να την απαντήσει την επομένη. Έτσι όλα έπαιρναν τη δική τους μεσοπρόθεσμη προοπτική και ξεχνιόντουσαν στην πορεία. Κατά καιρούς πολλοί προσπαθήσαμε να λέμε παρακάτω μάθημα, για ευνόητους λόγους δεν το συνεχίσαμε γιατί την επίζηλη αυτή θέση του βοηθού της έδρας κέρδισαν ο Λευτέρης με τον Βασίλη οι οποίοι εκ περιτροπής αναλάμβαναν το διδακτικό μέρος της ώρας. Το τίμημα που είχαν κι οι δύο ήταν η απαλλαγή απ’ τα πρόχειρα διαγωνίσματα που έβαζε ο καθηγητής. Έτσι όταν έμπαινε πρόχειρο διαγώνισμα οι δυό βοηθοί της έδρας πήγαιναν στο προαύλιο για σάντουιτς. Όταν όμως έκαναν την ανταρσία τους αρνούμενοι να πουν παρακάτω μάθημα, τότε έχασαν το προνόμιο που απέκτησαν στα πρόχειρα διαγωνίσματα. Το γεγονός αυτό μου το θύμισε ο Λευτέρης στην τελευταία μας συνάντηση στο στέκι του Παπαγιαννίδη. Θα περιμένουμε κάποια στιγμή να μας το διηγηθεί.
Α.Λ.(Pt27)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου