Μια και ο αγαπητός Απόστολος άρχισε να μας παρουσιάζει τους καθηγητές μας αξίζει εδώ να κάνω μια παρένθεση και να προσθέσω ένα σχόλιο για την ψυχολογία και την συμπεριφορά των καθηγητών που ήταν μαζί μας στην εκδρομή.
Υπενθυμίζω δύο γεγονότα
1. Την (εστω και μετά από πιέσεις και παρακάλια) αψήφηση του απαγορευτικού της Καραγιώργη σχετικά με την συμμετοχή τους στην εκδρομή.
2. Την συμπεριφορά τους στο περίφημο πάρτυ της Ολυμπίας.
Με δεδομένα τα κοινωνικά μέτρα της εποχής (χούντα, αυστηρότητα γενικώς, έμφαση στο «φαίνεσθαι» κλπ. ) το να αντιδράσουν κάποιοι καθηγητές στο τελεσίγραφο του φιλόλογου μιας τάξης κατά τη γνώμη μου ήταν πρωτοφανές.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η στάση τους το βράδυ του πάρτυ. Δεν επεκτάθηκα πολύ για να μην πλατυάσω , αλλά ειδικά ο Μαρκάτος παραλίγο να έρθει στα χέρια με τους καθηγητές των κοριτσιών. Η φωνή του «Τι είπες ρε για τα παιδιά μας;» ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου.
Τώρα μετά από τόσα χρόνια, κρίνοντας από απόσταση και με ψυχραιμία πιστεύω ότι αρκετοί μας αγαπούσαν με τον τρόπο τους. Μπορεί μερικές φορές να είχαν αδικήσει κάποιους αλλά σκεφτείτε ότι μπαίνοντας στην τάξη έμπαιναν σε λάκκο με 50 λιονταράκια. Οι σημερινοί καθηγητές μπαίνουν σε μια τάξη με 20 – 25 παιδιά και πάλι παραπονιούνται ότι δεν αντέχουν. Οι συμμαθητές μας που είναι καθηγητές θα μπορούσαν ίσως να επιβεβαιώσουν (ή όχι) αυτά που λέω.
Γ. Κουνενής
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Γιώργο, κράτα τη διάθεσή σου γιά αργότερα, όταν θα πιάσουμε το κεφάλαιο ΜΑΡΚΑΤΟΣ και ΚΩΤΣΑΚΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφή