ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Εκείνο που δεν πέτυχε με το καλά οργανωμένο σχέδιό του ο Κατζουράκης, το πέτυχε και με το παραπάνω από ένα τυχαίο γεγονός. Όπως είπαμε και πριν για να ανέβει κανείς στην έδρα έπρεπε να πατήσει στο κινητό σκαμνί που βρίσκονταν στο πλάι. Όλοι οι καθηγητές το χρησιμοποιούσαν εκτός απ’ τον Μαρκάτο που ανέβαινε με σάλτο. Κάποιο απόγευμα λοιπόν η ωραία μας καθηγήτρια κρατώντας το βιβλίο στο χέρι σηκώνεται για να κατέβει απ’ την έδρα. Πατάει στην άκρη στο σκαμνί, αυτό ανατρέπεται και η καθηγήτρια βρίσκεται ξαπλωμένη να βογγάει στο μωσαϊκό. Τώρα ήταν η ώρα του Κατζουράκη, ή τώρα ή ποτέ. Πήδηξε όρθιος έσπρωξε και ποδοπάτησε τα δύο μπροστινά θρανία σε ένα απ’ τα οποία κατοικούσα και γω βρέθηκε δίπλα της και με μια μεγαλόπρεπη κίνηση την πήρε αγκαλιά για να την σηκώσει.
Έτσι ολοκληρώθηκε ο έρωτας για την αγαπημένη του καθηγήτρια.
Από το γεγονός αυτό, ο σημαντικός σύγχρονος συγγραφέας Πάολο Κοέλο που προφανώς έτυχε να διαβάσει την ανάρτηση αυτή πολλά πολλά χρόνια αργότερα, έγραψε στον «Αλχημιστή του» πως όταν κάποιος επιθυμεί κάτι τόσο πολύ, τα πάντα – το σύμπαν ολόκληρο - θα συνωμοτήσουν για να το πετύχει*.
Η καθηγήτριά μας συνέχισε να μας μαθαίνει Γαλλικά και στην επόμενη τάξη πιο ώριμη πιο μελετημένη και πιο εξοικειωμένη με την δική μας κουλτούρα. Εμείς απ’ τη μεριά μας βρήκαμε καινούργια ενδιαφέροντα βάλαμε καινούργιους μπελάδες στο κεφάλι μας, προέκυψαν και αντίζηλες της καθηγήτριας, και σιγά σιγά τα αισθήματα περιορίσθηκαν σε μια απλή φιλία και με το τέλος της Τετάρτης τάξης χωρίσαμε πολιτισμένα.
Επιμύθιον: Μετά από τόσα χρόνια και με την τεράστια πρόοδο που έκαναν οι πλαστικοί χειρουργοί στις ρινοπλαστικές θα ήταν αμαρτία μια τόσο ωραία κοπέλα να μην έχει επισκευάσει το αδύνατο σημείο, της κατά τα άλλα όμορφης εμφάνισης της.
*ή όπως ο ίδιος το περιγράφει: «το σύμπαν συνωμοτεί για να μας βοηθήσει, όταν προσπαθούμε να ζήσουμε το προσωπικό μας όνειρο»

Α.Λ.(Pt23)