ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Με την εμφάνιση στην τάξη της δεσποινίδος καθηγήτριας η οποία αξίζει να αναφέρω δεν παρεξηγιόταν όταν την έλεγες κυρία, προέκυψαν δυό μεγάλα προβλήματα. Το πρώτο και το σημαντικότερο ήταν η τρύπα στην μπροστινή επιφάνεια της έδρας. Η τρύπα ήταν αρκετά μικρή και προσανατολισμένη στο κέντρο της τάξης ευνοούσε σκανδαλωδώς εκείνους που κατοικούσαν στην μεσαία σειρά και ανάγκαζαν τις δύο πλάγιες σειρές εκ δεξιών και εξ ευωνύμων να συνωστίζονται κεντρικότερα, προκαλώντας συχνές πτώσεις στους διαδρόμους εκείνων που κάθονταν προς το διάδρομο από το σπρώξιμο εκείνων που κάθονταν είτε προς τον τοίχο είτε προς τα παράθυρα και ήταν η μοναδική χρονιά που τα τελευταία θρανία είχαν χάσει την πατροπαράδοτη γοητεία τους και τα μπροστινά, ιδίως το πρώτο θρανίο της μεσαίας σειράς εξελίχθηκε από άποψη εμπορικής αξίας κάτι σαν υπόσκαφο στα Φηρά με θέα το ηφαίστειο. Προς άρση παρεξηγήσεων εγώ κατείχα σημαντική αλλά όχι κεντρική θέση. Καθόμουν στο πρώτο θρανίο της σειράς προς τον τοίχο και το μόνο που απολαμβάναμε με το συγκάτοικό μου το Γιάννη τον Αγαλιανό ήταν η αρχοντική κάθοδος από το μετακινούμενο σκαλοπάτι που πάταγε για να κατέβει από το βάθρο το οποίο κάποια στιγμή έγινε η αιτία να φάει μια μεγαλόπρεπη τούμπα. Τρία ή τέσσερα θρανία πιο πίσω καθόταν ο Κατζουράκης κεραυνοβολημένος από έρωτα για την καθηγήτρια από την πρώτη ματιά.
Ο καβγάς γινόταν καθημερινά για τον προσανατολισμό της έδρας ώστε η τρύπα να μοιράζεται δημοκρατικά. Κάποιος δίνοντας τη σωστή λύση έσπασε τελείως την πρόσοψη και έκανε την έδρα τραπέζι. Η γοητεία της μικρής τρύπας με την κίνηση αυτή χάθηκε για πάντα. Θα ήθελα να κάνω μια μικρή διευκρίνιση. Στη δευτέρα γυμνασίου στο ίδιο θρανίο νομίζω το πρώτο ή το δεύτερο καθόμουνα με τον αγαπητό συμμαθητή και φίλο Κώστα Μούτσιο. Στην τρίτη και μετά ο Κώστας άρχισε να ψηλώνει απότομα και έτσι με εγκατέλειψε σιγά σιγά κάνοντας βήματα προς τα πίσω θρανία, όπου πήγε να συναντήσει τον Ηλιάδη.

Α.Λ.(Pt21)