ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 1964 - 1970

Σαν επίλογο στο θέμα Καραγεώργη ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση. Μας παρέλαβε στην δευτέρα γυμνασίου και παρέμεινε μαζί μας για πέντε χρόνια. Είχα την αίσθηση ότι στην τελευταία τάξη δεν την είχαμε, θυμάμαι την Βενετσάνου να μας κάνει Νέα και τον Πρίαμο να μας κάνει Αντιγόνη και Όμηρο. Οι υπόλοιποι με διαβεβαίωσαν πως την είχαμε, και μάλιστα ο Γιώργος είναι κάθετος καθώς θυμάται την αντίδρασή της για την εκδρομή που οργάνωνε. Ας είναι.. Η πληθωρική και συνεχής παρουσία της μας έδωσε πολλές ευκαιρίες να έχουμε γνώμη για την εργασία της. Είχαμε λίγες ευκαιρίες να έχουμε σαν μέτρο σύγκρισης άλλους καθηγητές φιλόλογους που δίδασκαν σε άλλες τάξεις, και τους λίγους που ήταν παρένθετοι στη διαδρομή μας. Το αντικείμενο της δουλειάς της ήταν ενδιαφέρον, ο τρόπος όμως που προσπαθούσε να μας το σερβίρει δεν ήταν ο καλύτερος. Tο καθετί στο μάθημα ήταν μέσα στα πλαίσια, τίποτε εκτός. Έτσι και να ήξερε περισσότερα πράγματα ποτέ δεν το μάθαμε, το να ήθελε όμως να μας πει περισσότερα ποτέ δεν το τόλμησε. Στο σημείο αυτό συμφωνώ με την παρατήρηση του Θόδωρου. Χαρακτηριστικό ήταν όταν είχαμε στα Νέα ποίημα του Καβάφη, για οτιδήποτε έξω από το αντικείμενο καθαυτό, όπως η ζωή του ποιητή και οι συνήθειές του αντιδρούσε οργισμένα, είχε τον πουριτανισμό μιάς γενιάς καθηγητών μιας παλιάς εποχής που έδινε σιγά σιγά την θέση του σε μια νεώτερη με λιγότερα δεσμά. Πως μπορούσε να μας ερμηνεύσει το «φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας..» από τον Επιτάφιο του Περικλή στο Θουκυδίδη όταν περιμέναμε χαμογελώντας να αναμετρηθεί με την πιο κοινή λέξη που ακούγονταν στο προαύλιο. Η Βενετσάνου σε αντίστοιχες ερωτήσεις στην τελευταία τάξη προσπαθούσε να αποφύγει την απάντηση αντιδρώντας μάλλον αμήχανα παρά οργισμένα. Αφαιρούσε έτσι κάθε διάθεση για περισσότερα σχόλια και άφηνε δρόμο μόνο για το ουσιαστικό. Πάντοτε η τάξη έστω και υποσυνείδητα ήθελε να μάθει πως τοποθετούνται οι καθηγητές μας σε θέματα πραγματικής ζωής γι αυτό σε κάθε ευκαιρία περιμέναμε ένα ψήγμα κοινωνικού σχολίου για να δώσουμε απάντηση στα ερωτήματά μας. Ας μην ξεχνάμε πως τα χρόνια που ζούσαμε η πληροφόρηση ήταν πολύ δύσκολη, οι πηγές δυσεύρετες και ελεγχόμενες, η διάθεση των καθηγητών για κάτι πιο πέρα από τα συνηθισμένα περιορισμένη, ίσως να υπήρχε και ο φόβος της παρεκτροπής από τα δέοντα, κι έτσι ο καθένας με την επιθυμία και δυνατότητα που είχε προσπαθούσε να βρει δρόμο μόνος του. Η επίσημη γραμμή άλλωστε ήταν το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» που δεν άφηνε κανένα περιθώριο διαφορετικότητας στην έκφραση και στην πράξη.. Ο αυταρχικός τύπος καθηγήτριας που προσπαθούσε να περάσει στην τάξη και εν πολλοίς το κατάφερνε ίσως να ήταν μια συμπλεγματική αντίδραση που ξεκινούσε από τη αντιπαράθεση με μια σφριγηλή εφηβική ομάδα, στην οποία θα ήθελε υποσυνείδητα να είναι συμμέτοχος. Οι μαμάδες καθηγήτριες αισθανόντουσαν πιο φυσιολογική την παρουσία τους ανάμεσά μας ενώ οι δεσποινίδες σαν την τωρινή μας καθηγήτρια έπρεπε να έχουν πολύ ισχυρά στοιχεία προσωπικότητας, όπως η συγκροτημένη σκέψη, ο σωστός λόγος, και κυρίως η στέρεη φυσιολογική συμπεριφορά για να μπορούν να επιβιώσουν στον ατίθασο αλλά και ζωντανό γεμάτο ανησυχίες κόσμο, που συγκροτούσε την τάξη. Οι καθηγητές μας ήταν εκείνο που ήταν, εμείς όμως ποιοι ήμασταν, τι ήμασταν, πως δεχόμασταν αυτά που μας δίνανε, πως αντιδρούσαμε.
Αρκετά χρόνια αργότερα όταν γνώρισα τη γυναίκα μου που τέλειωνε το λύκειο στον Αη Γιώργη εκεί που ήταν παλιά το γήπεδο του Φοίβου, και τώρα είναι τα σχολεία μεταξύ των οποίων και το DIT του Λευτέρη, έκπληκτος έμαθα ότι μια από τις καθηγήτριές της ήταν η Καραγεώργη. Αφού βεβαιώθηκα από τις περιγραφές ότι ήταν πράγματι αυτή, και παρέμενε δεσποινίς, θέλησα να μάθω πως συμπεριφερόταν στα νεαρά κορίτσια. Έμαθα λοιπόν πως η γυναικεία αντιπαλότητα και αντιζηλία κυριαρχούσαν μαζί με την αλαζονική υπενθύμιση των σπουδών στην Αμερική σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, καθώς και η συνεχής υπενθύμιση πως είχε τιθασεύει ολόκληρο Γυμνάσιο Αρρένων. Ας μην ξεχνάμε πως τα κορίτσια την εποχή εκείνη φορούσαν ακόμη τις μπλε ποδιές και δεν δίναν και πολλές ενδυματολογικές αφορμές για συγκρίσεις.. Η Καραγεώργη εμφανιζόταν λοιπόν, ως ιδιαίτερα έμπειρη «μπαρουτοκαπνισμένη» αλλά όχι πιο ώριμη μετά την θητεία της στο δικό μας Εκτο Γυμνάσιο Αρρένων τους μαθητές του οποίου, την τάξη μας δηλαδή, κατά τα λεγόμενά της είχε εξουσιάσει με απόλυτη επιτυχία.. (δεν ξέρω αν έκανε μάθημα σε κάποια άλλη τάξη στο Γυμνάσιό μας, ή τουλάχιστον δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι έκανε μάθημα σε άλλη τάξη, τόσο πολύ είχε ταυτισθεί μαζί μας, όπως κι ο Μαλαξιανάκης που ήταν μαζί μας σχεδόν άλλα τόσα χρόνια..). Τη θυμάμαι εκτός από τους περιπάτους στου Φιλοπάππου και στην εκκλησία, να κατεβαίνει τις σκάλες από τη Ζεύξιδος υποβασταζόμενη εκατέρωθεν, μετά από μια ξαφνική αδιαθεσία, από πολλούς πρόθυμους συμμαθητές μας…. Ας είναι καλά όπου κι αν βρίσκεται.

Α.Λ.(Pt18)