2013!!!!!

Αγαπητοί συμμαθητές, μετά από μια μεγάλη περίοδο υπολειτουργίας (παράκληση να μη συνδεθεί με την ηλικία μας, στην οποία φορτώνουν μερικοί κακοήθεις, που έλεγε κι ο Μαλαξιανάκης, όλες τις λειτουργικές εκπτώσεις), και εν αναμονή της άφιξης της καινούργιας χρονιάς η σελίδα θα προσπαθήσει να ξαναζωντανέψει.

Η χρονιά που πέρασε ήταν ίσως η δυσκολότερη χρονιά που ζήσαμε οι περισσότεροι από τότε που άρχισε η εποχή της αμεριμνησίας. Μαθημένοι τόσα χρόνια στην εύκολη σχετικά πορεία, αρχίσαμε απότομα να χάνουμε ύψος και τελειώνοντας το 2012, προσγειωνόμαστε το ίδιο απότομα και προσπαθούμε να μαζέψουμε τα μεγαλύτερα ή μικρότερα τεμάχια της ανώμαλης αυτής προσγείωσης.

Όσοι πέρασαν το Ρουβικώνα που στην άλλη πλευρά του είναι η σύνταξη, βλέπουν να περιορίζεται δραματικά η εικόνα που είχαν φτιάξει για τα χρόνια της τρίτης ηλικιακής περιόδου, όσοι παραμένουν ενεργοί βλέπουν με την ίδια αγωνία να στενεύουν τα τωρινά περιθώρια και μαζί μ’ αυτά κι οι προσδοκίες.

Αλλά πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλα τίποτε δεν είναι βαρύτερο από το θάνατο. Και εμείς όλοι αρχίσαμε τη χρονιά μας, μετά το κόψιμο της πρωτοχρονιάτικης πίττας και τις ελπίδες που έφερνε η νέα χρονιά, με την απώλεια του Κώστα που έφυγε έτσι ξαφνικά από την οικογένεια του, από όλους μας υπενθυμίζοντας με το σκληρότερο τρόπο την νομοτέλεια.

Η νέα χρονιά είναι επί θύραις, δεν ξέρω αν υπάρχουν πια ελπίδες και όνειρα όπως τα παλιότερα χρόνια, δεν ξέρω πια τι περιμένουμε όλοι μας να εκπληρώσουμε, εκτός ίσως από το μεγάλο χρέος που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας που φροντίσαμε με τις πράξεις και παραλήψεις μας να τους στερήσουμε το όνειρο φορτώνοντάς τα δυσβάστακτα χρέη, και εκπατρίζοντας τα για μια ακόμη φορά στα σύγχρονα ιστορικά χρόνια.

Χτες βρέθηκα σε μια μουσική παράσταση σε μια θεατρική σκηνή στα γνωστά στέκια της νεολαίας όπου έπαιζε κι ο γιος μου, και προσπάθησα να ανιχνεύσω μπροστά στο αμήχανο χαμόγελο των παιδιών που παρουσίαζαν τη δουλειά τους τα ψήγματα της δικής τους διεξόδου, άκουσα σε ένα μονόπρακτο που ξεκίναγε εκθειάζοντας τη γενιά μας, τη γενιά των γονιών τους δηλαδή, για τα τόσα ηρωικά που έμελε να πιστέψουμε και να ζήσουμε και με πραγματική απορία να αναρωτιούνται πως εμείς οι τόσα υποσχόμενοι καταφέραμε να καταστρέψουμε τη γενιά τους. Με σκυμμένο το κεφάλι επέστρεψα στη βολική μου μακαριότητα και αποφάσισα να γράψω λίγες γραμμές και να τις στείλω σε όλους μας, έτσι σαν προοίμιο της χρονιάς που σε λίγο φτάνει.

Μια νέα χρονιά ξεκινά σε λίγο αγαπητοί συμμαθητές της τάξης του 70, και αγαπητοί συμμαθητές των άλλων τάξεων που από κοινού προαυλιζόμαστε όπως τότε στις εξέδρες και στο χωματένιο προαύλιο του σχολείου μας, τώρα στον ιστοχώρο, και μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και πιστεύουμε στα ίδια οράματα, ο καθένας με τη δική του ματιά και τη δική του πίστη, αλλά όλοι μαζί όπως τότε με κείνο το θερμό σφίξιμο στην ψυχή που έλεγε πως κάτι καλύτερο θάρθει…

Καλή χρονιά….

Α.Λ.

Το προσκλητήριο

Σε κάτι ανασκαφές που έκανα βρήκα το παραπάνω προσκλητήριο. Το δημοσιεύω,
 αφού βέβαια έλαβα και   την  συγκατάθεση του ζεύγους με το ακόλουθο γλυκό κείμενο του Τζων:
 «Γιατί να μην αναρτήσεις τις αναμνήσεις μας;   Καθώς γερνάμε χρειάζεται
 βοήθεια η μνήμη μας.   Αναδρομές αυτού του είδους μας βγάζουν για λίγο
από τη μιζέρια και την απογοήτευση που μας ρίξανε,
 με την ανοχή και τη βοήθεια (παθητική ή ενεργητική) όλων μας.»

               

Ανακοίνωση..

Πληροφορούμε τους αγαπητούς συμμαθητές ότι αφίχθη εκ Ρώμης ο γνωστός και μή εξαιρετέος Θεόδωρος Δικόνιμος - Μακρής ο οποίος θα παραμείνει δι ελάχιστον εις Αθήνας πριν αναχωρήσει δια Αμοργόν, διότι κατά το γνωστό άσμα "Αμοργιανό είναι το νερό Αμοργιανή κι η βρύση, Αμοργιανή κι η κοπελιά που πάει γιά να γεμίσει", και όταν επιστρέψει πληροφορούμεθα ότι πρόκειται να κάνει αυτοψία κατά Μεσσηνία μεριά στους γνωστούς Μεσσήνιους να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι αν τα θρυλούμενα και φωτογραφηθέντα το καλοκαίρι που πέρασε, ισχύουν ακόμη.

Πάντως με την επιστροφή του κατά μήνα Ιανουάριο θα κόψουμε την πρωτοχρονιάτικη πίττα στην "Κυρά" όπως και πέρυσι σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί σύντομα.

Εν αναμονή λοιπόν....

(δια το blog).....

 

Ο συμμαθητής μας Κλινικός Ψυχολόγος Δρ.Μιχάλης Χαντάς, παρουσιάζει το Σάββατο 8/12 το βιβλίο του " Σκέπτομαι μα δεν υπάρχω".

Ας τον τιμήσουμε με την παρουσία μας.

 Σκέπτομαι... μα δεν υπάρχω, Παρουσίαση βιβλίου 08/12/2012 Οι Εκδόσεις Αρμός σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Κλινικού Ψυχολόγου Δρ. Μιχάλη Χαντά

"ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ... ΜΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ

πώς η λογική μπορεί να σας τρελάνει"

το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012, στις 12 το μεσημέρι στο βιβλιοπωλείο του Αρμού (Μαυροκορδάτου 11, Αθήνα)

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

Ζήνα Κουτσελίνη, δημοσιογράφος - συγγραφέας

Γρηγόρης Ποταμιάνος, Καθηγ. Κλινικής Ψυχολογίας - Πρ. Τμήματος Ψυχολογίας Παντείου Παν/μίου

Κίμων Ρηγόπουλος, ηθοποιός - σκηνοθέτης και ο συγγραφέας

Θα ακολουθήσει δρώμενο με τους Κίμωνα Ρηγόπουλο, Τζένη Σκαρλάτου

Πρόσκληση

Οι απόφοιτοι του έτους 1969 του ΣΤ' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών σας προσκαλούν να παρακολουθήσετε την παράσταση του θεατρικού έργου του Μάριου Ποντίκα «Η Πανοραμική Θέα Μιας Νυχτερινής Εργασίας» το Σάββατο 8 και την Κυριακή, 9 Δεκεμβρίου 2012, στις 8:00 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΣΤ' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, Ζεύξιδος και Πυθέου. Γενική είσοδος 5,00 �. Τα έσοδα της παράστασης θα δοθούν για την ενίσχυση λιγότερο τυχερών οικογενειών συμμαθητών μας.

Στο "Μαντρί"

Την Παρασκευή που πέρασε ευχηθήκαμε στο συμμαθητή  και φίλο μας Ντίνο Καλόσακκα, χρόνια πολλά για τα γενέθλια του τα οποία είναι σήμερα. Τον καλοσορίσαμε εμείς οι γηραιότεροι στη επόμενη δεκαετία της ζωής του και όλοι του ευχηθήκαμε πάντα να ανταμώνουμε. Ο εορτάζων μας πρόσφερε ένα εξαιρετικό δείπνο, σε μιά κλασσική ταβέρνα στις παρυφές του Υμητού.
Να είσαι πάντα καλά φίλε..

 

b.b. Mik

Από την εκδήλωση blues του b.b. Mik της 9/11/12. O b.b. σε ώρα δράσης. Η βραδιά κατά γενική ομολογία ήταν εξαιρετική. Ήσαν παρόντες και κάποιοι συμμαθητές , όπως ο Μίλτος Στανέλος, ο Χρήστος Πιπίνης και ο Μπαμπης Οικονομίδης (1969). Πάντα τέτοια με ..b.b σε κέφια.

 

Χρ. Πιπίνης.

Ας μαντρωθούμε μετά από πολύ καιρό..

Η ταβέρνα λέγεται "Το Μαντρί", ευρίσκεται στην Ανω Γλυφάδα, η πρόταση έγινε από τον Ντ.Ντ., επ' ευκαιρία θα παραβρεθεί και ο Καλόσακκας, εκ Βρυξελλών, όσοι πιστοί προσέλθετε μετά των συζύγων στις 9 το βράδυ της Παρασκευής, 16 Νοεμβρίου 2012, η περήφανη γενιά του Νοέμβρη θα το ρίξει έξω...
Ο Ντινάρας εξηγεί:
Πιο πάνω από την πλατεία Καραισκάκη, τερματίζοντας την οδό Μικράς Ασίας κάνεις αριστερά και μετά έχει και πινακίδες να σας καθοδηγήσουν ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ. Αααα όλα κι όλαα όλοι θα πρέπει να μαντρωθούμε εκείνη την βραδυάάάάάσααααα.
Οσοι μπερδευτείτε τηλεφωνήστε του.... 

Αφίσα..

Παλιός συμμαθητής μας που , για προσωπικούς λόγους κρατάει την ανωνυμία του, παρουσιάζει την Παρασκευή 9/11 στις 9 το βράδυ ένα ταξίδι στον κόσμο του μπλουζ με βίντεοπροβολές και πολύ ουίσκυ. Πρόκειται για διάσημο ανήσυχο, τολμηρό, αθυρόστομο,χειμαρώδη φίλο μας που σπούδασε στην Αμερική και έχει πλέον επιστρέψει στα πάτρια εδάφη. Δεν μου επιτρέπονται παραπάνω πληροφορίες.
ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΗΠΕΙΡΟΥ 41 (ΑΠΟ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 184) ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ. ΜΠΡΑΧΑΜΙ
Ο τύπος αυτός είναι αποφασισμένος για όλα. Μας υπόσχεται μια υπέροχη βραδιά και μια ευκαιρία για αντάμωμα παλιών συμμαθητών.
Νερικοί από εμάς είναι ήδη γνώστες της εκδήλωσης αφού ειδοποιήθηκαν τηλεφωνικά.
Ελάτε θα περάσουμε υπέροχα!

Χρ. Πιπίνης

Τι ξέχασαν να πάρουν μαζί τους τα παιδάκια;

Συλλυπητήριες ευχές

Πληροφορηθήκαμε σήμερα την απώλεια του κυρ Μιχάλη Λαδά, του αγαπημένου πατέρα του συμμαθητή μας Γιάννη.

Ολοι οι συμμαθητές και φίλοι από την τάξη μας σου στέλνουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια. Γνωρίζαμε το σεβασμό και την αγάπη που έτρεφες στο πρόσωπο του και αντιλαμβανόμαστε την οδύνη της απώλειας του πατέρα σου. Το κενό που αφήνει θα είναι δυσαναπλήρωτο.

Στην οικογένεια σου και σε σένα φίλε μας σου ευχόμαστε να είσαστε πάντα καλά  να τον θυμόσαστε πάντα με τις όμορφες αναμνήσεις που μας φέρνει η θύμιση των αγαπημένων μας γονιών, των ανθρώπων που στάθηκαν δίπλα μας στους δύσκολους καιρούς μας.

Η κηδεία θα γίνει στο Νεκροταφείο της Δάφνης αύριο Τετάρτη 26/9/2012, στις 5 το απόγευμα.

 

Τι φοράνε τα παλληκάρια;

 

 

Ραντεβού στην Ζάκυνθο!!

Παρά τις απαισιόδοξες προβλέψεις για το καλοκαίρι οι επαφές συνεχίζονται ανάμεσα στα παιδιά του 6ου..

Βασίλη χάσαμε!!

Το μήνυμα των εκλογών...

Ο λαός λοιπόν μίλησε έτσι όπως ξέρει πάντα να μιλάει, σαν την πυθία. Την ερμηνεία του χρησμού ανέλαβαν τα επιμέρους ιερατεία όπως το εθιμικό δίκαιο ορίζει. Έτσι λοιπόν ο καθένας ανάλογα με τον θεό που πιστεύει δέχεται και την ερμηνεία που προσιδιάζει στο δικό του δόγμα, άλλωστε οι χρησμοί της πυθίας δέχονταν πάντα περισσότερες από μία ερμηνείες, για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Οι εκλογές που πέρασαν δημιούργησαν μια προχωρημένη «κύηση» η οποία κοιλοπονάει και οσονούπω θα φέρει στον κόσμο, στον λαό στον πραγματικό γονέα, το ποθητό τέκνο, την κυβέρνηση για την οποία έγινε τόση μεγάλη φασαρία μήνες τώρα.

Είδαμε πολλά ακούσαμε περισσότερα δοκιμάστηκαν φιλίες δοκιμάστηκαν δεσμοί, δοκιμάστηκαν μερικά περίφημα κεμπάπ στου Σάββα στην πλατεία ενόσω κάποιος εκ των υποψηφίων κυβερνητών μας χάλαγε τον κόσμο εκεί πιο κάτω υποσχόμενος ουσιαστική βελτίωση της ποιότητας, και πολλών άλλων, ταλαιπωρήθηκαν κάμποσο τα ΑΤΜ στις τράπεζες από επιδρομές καλά πληροφορημένων συμπολιτών μας ειδικά τις τελευταίες ημέρες από τα απόκρυφα γκάλοπ των έγκυρων διαμορφωτών της κοινής γνώμης.

Ο πολύς ο κόσμος μπερδεμένος ανάμεσα στην κορυφαία επιλογή στο κορυφαίο ερώτημα που μας βασανίζει και μας ταλαιπωρεί τα τελευταία διακόσια χρόνια και ακόμα δεν έχει πάρει απάντηση, που ανήκουμε ρε γαμώτο, στην Ανατολή, στη Δύση, στα υπόλοιπα σημεία του ορίζοντα στους Έλληνες ,στους Χριστιανούς. Βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι είμαστε έθνος ανάδελφο κατά τη σοφή ρήση σπουδαίου σύγχρονου ανδρός, και θα πρόσθετα ότι αυτό συνέβη μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου τότε που με την βία των κανονιών των Ευρωπαίων αποκοπήκαμε από την μέχρι τότε μεγάλη μας προστάτιδα και αδελφή, την Οθωμανική αυτοκρατορία που στο βάθος ποτέ δεν την ξεχάσαμε. Και είναι φανεροί οι βαθύτατοι πολιτιστικοί, κοινωνικοί και οικονομικοί δεσμοί με την Οθωμανική πολιτεία και το Οθωμανικό πνεύμα που εκφράζονται με το τρίπτυχο που ακολούθησε τον ελεύθερο βίο μας και μας προσδιόρισε: «ρουσφέτι» «χαράτσι» «μπαξίσι».  Τον δε τελευταίο καιρό η τηλεοπτική εισβολή των εξαιρετικών σειρών της γείτονος και φίλης χώρας προετοιμάζουν την πολιτιστική και όχι μόνο προσέγγιση. Κάτι επίσης ακούσθηκε και για την Ευρώπη η οποία απ’ ότι οι διάφοροι ερμηνευτές της επιθυμίας του λαού μας, μας μετέφεραν στην πλατεία όπου περπατούσαμε μετά την μπύρα στου Γιώργου, είναι ένα σύνολο κρατών που μας πολεμούν μας έχουν κατακτήσει και θέλουν το κακό μας, γι αυτό και μείς πρέπει να αντισταθούμε, και να ψάξουμε για συμμάχους τριγύρω μας, που πρόθυμα θα θυσιαστούν για πάρτη μας, μιάς και είμαστε αδικημένοι, καταπιεσμένοι, προδομένοι και πολλά ακόμη πονεσιάρικα.

Όμως το γνήσιο για μια ακόμη φορά μήνυμα που βγήκε απ’ τις εκλογές τις φετινές και επαλήθευσε πλήρως την ρύση παλαιού πρωθυπουργού  που ξεχώριζε για την ευφυΐα του και την αυθεντική γνώση του λαϊκού ένστικτου, ήταν πως δεν χαλάς ποτέ τα μπάνια του λαού για να κάνεις εκλογές. Αυτό φάνηκε περίτρανα από τους 4 στους 10 συμπολίτες μας που προτίμησαν τις παραλίες.

Έξω από τα αστεία και τα περισπούδαστα που μόλις διαβάσατε ευχή όλων μας είναι να αποφασίσει  επιτέλους η πολιτική τάξη να δουλέψει για την πατρίδα και τον κόσμο της γιατί τα πράγματα δεν πάνε άλλο. Ας πούνε ότι συμβαίνει με το όνομά του κι ας αρχίσουν να σβήνουν μια μία τις λέξεις κλειδιά που μας κρατάνε ενωμένους με το Οθωμανικό μας παρελθόν, κι ίσως τότε αποφασίσουμε πιο νηφάλια και με πιο καθαρή σκέψη πια σχέση έχουμε ή θέλουμε να έχουμε ή να αποφασίσουμε να έχουμε με την Ευρώπη, πριν χρειαστεί να ξαναπηγαίνουμε με διαβατήριο, και να έρχονται οι τουρίστες με τον ίδιο τρόπο.         

α.λ.

Οι εκλογές και τα μπάνια των συμμαθητών..

Τελικά φαίνεται ότι περιορίζεται ο αριθμός των συμμαθητών που συνεχίζουν εργαζόμενοι, αν κρίνω από την ευρεία διασπορά πολλών από μας ανά την επικράτεια (διάβαζε εξοχικά), όπου σπαταλούν ανέμελα τη δύσκολη χρονιά που διατρέχουμε, μεταξύ κρασιού και ψαριών. Καλά να πάθουμε εμείς οι υπόλοιποι..

Η τελευταία (;) πράξη των πολιτικών μας εξελίξεων που βρίσκεται επί θύραις, θα σηματοδοτήσει την έξοδο από το λαβύρινθο, ή θα οδηγήσει βαθύτερα σ’ αυτόν; Απ’ τη Δευτέρα και ύστερα θα δούμε πόσο το κουβάρι, ο μίτος ντε της Αριάδνης, θα ξετυλιχθεί ή θα παραμείνει μπερδεμένος, Κυριακή κοντή γιορτή…

Στα καθ’ υμάς τώρα. Όσοι έχουμε ακόμη αισιοδοξία και απ’ ότι είμαι σε θέση να γνωρίζω, η τάξη μας πάντα διέθετε το χάρισμα αυτό, πιστεύουμε ότι όλα θα πάνε καλά έστω κι αν ζοριστούμε, οφείλουμε να πιστέψουμε στη σοφή επιλογή, του σοφού λαού, στη σοφία του οποίου κάθε τέσσερα χρόνια, ίσως και λιγότερα, έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας.

Σε κάθε περίπτωση η Δευτέρα θα είναι μια τελείως διαφορετική ημέρα από την οποία θα αρχίσει η σύνθεση των μελλούμενων, και μακάρι να είναι για το ευρύτερο καλό.

Οι Πελοποννήσιοι συμμαθητές έχουν οργανωθεί με τρόπο εξαιρετικό. Έχουν τα αμπέλια τους τα κρασιά τους τα οπωροκηπευτικά τους και δημιουργούν συνθήκες αυτάρκειας. Με τη δημιουργία των εθνικών οδών που έχουν αναλάβει να φτιάξουν, νομίζω θα έχουν την δυνατότητα να βρίσκονται στο σωστό χρόνο στις σωστές τοποθεσίες. Στους Πελοποννησίους συγκαταλέγονται και οι Πατρινοί, και οι «Φοίνικες» και όχι μόνο οι Καλαματιανοί, για να μην ξεχνιόμαστε.

Ο Ζακυνθινός μας συμμαθητής φέτος δεν πρέπει να τη γλιτώσει, θα πρέπει να οργανώσουμε εκστρατεία.

Οι Ηπειρώτες μας νομίζω καλά πορεύονται παρά την λίμνη και περιμένουμε να γίνει κανένα επιστημονικό συνέδριο για να τους συναντήσουμε.

Ο Μακεδόνας συνεχίζει σκληρά εργαζόμενος και θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε πως η πολύ δουλειά είναι υγεία..

Από Κρήτη δεν μαθαίνουμε νέα.

Οι συμμαθητές στην αλλοδαπή φαίνονται αρκετά προβληματισμένοι με όσα γίνονται στην χώρα που φυτρώνει η φαιδρά πορτοκαλέα, και η σύσταση στο Θόδωρο είναι να παρακολουθεί τα δικά μας για να έχει το know how σαν έρθει η ώρα της Ιταλίας.

Οι Νησιώτες δείχνουν να είναι ευχαριστημένοι, άλλωστε τι τους νοιάζει, στην Ικαρία έχουν το υψηλότερο προσδόκιμο ζωής.

Και μείναμε εμείς οι ταλαίπωροι του λεκανοπεδίου που γυρίζουμε σκοντάφτοντας ο ένας απάνω στον άλλον, παραζαλισμένοι από τις συγκεντρώσεις, τις ομιλίες, τις υποσχέσεις, τις ληστείες, τα διπλοπαρκαρίσματα, τις σφαλιάρες, τους αλλοδαπούς κάθε φυλής και χρώματος, με τους Αλβανούς επικεφαλής, σαν παλιοσειρές, να γεμίζουν ασφυκτικά το τραμ με προορισμό το Φλοίσβο, το Μπάτη, το Καλαμάκι, το Ζέφυρο, και τον Άλιμο, μυθικές παραλίες των παιδικών μας χρόνων που ξαναβρήκαν την αίγλη τους.

Και μια και τα ξαναλέμε μετά από καιρό καλό είναι να δώσουμε αναφορά για τις καλοκαιρινές μας διακοπές μήπως και βρεθούμε, όσο αισιόδοξο και να ακούγεται, «καλοκαιρινές διακοπές σε καιρό κρίσης». Τέλος ας θυμηθούμε την Καραγιώργη, ας σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι  και ας τραγουδήσουμε σε ιαμβικό ρυθμό «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει..» ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί, «ζήτω το έθνος», κι ας συνεχίσουμε αισιόδοξα..

Καλό «βόλι» μεθαύριο κι ότι ψηφίσουμε αυτό θα προκύψει..

Α.Λ.

Τότε δεν γινόντουσαν εκλογές..

Αρχείο Β.Αγγελόπουλου

Χρόνια Πολλά...

Αντωνόπουλος Κωνσταντίνος (Τοοοόνης)
Καλόσσακας Κωνσταντίνος
Κωνσταντόπουλος Κωνσταντίνος
Κουρέλης Κωνσταντίνος
Μούτσιος Κωνσταντίνος
Νταλαχάνης Κωνσταντίνος
Σφέτσος Κωνσταντίνος

Παπαγιαννίδης Κώστας, κανείς μας δεν πρόκειται ποτέ να σε ξεχάσει, ήσουν είσαι και θα είσαι πάντα ανάμεσα μας.
Ελένη Παπαγιαννίδη χρόνια πολλά σε σένα και φιλιά από όλους μας στα παιδιά.

Πάμε για νέες εκλογές!!!

Ασχετο!!!
Ο "Πορτοκαλής Ηλιος" φιλοξενεί την Πέμπτη Γυμνασίου στην ημερήσια εκδρομή γιά Υδρα, Σπέτσες, εδώ αρκετές δυνάμεις της τάξης, σε αγαστή συνεργασία αρμενίζουν χαρωποί...
Ο Λευτέρης μοιάζει με τον προπονητή της ομάδας....
Αρχείο Β. Αγγελόπουλου

Θέατρο OLVIO

Η Τέχνη θέλει στήριξη και όταν αυτοί που τη υπηρετούν είναι νέοι και ερασιτέχνες, η παρουσία μας τους δίνει ακόμα πιό πολλά εφόδια για το μέλλον τους.
Όλοι μας απο 23- 30 του Μάη στο θέατρο OLVIO Φαλαισίας 7 Γκάζι.

(Συμμετέχουν τα παιδιά του Β. Δημητρόπουλου)

Να πάμε!!

Εκλογές 2012, ζήτω οι εκλογές;

Είμαστε στο αύριο των εκλογών με την άπόφαση του εκλογικού σώματος  νωπή, με τη σοφία που αυτή κουβαλάει διάχυτη, με την εντύπωση ότι εκείνα που μας χωρίζουν είναι μακράν ισχυρότερα εκείνων που μας ενώνουν. Ο χρόνος θα δείξει τι θα προκύψει και όλοι στεκόμαστε με την δέουσα αγωνία μπροστά στις επιλογές των εκλεκτών μας. Ο δικός μας πολιτικός χρόνος φαίνεται να μας προσπερνάει και μάλλον θα πρέπει να συμφιλιωθούμε στην ιδέα πως τα παιδιά μας πια αποφασίζουν για τη ζωή τους. Επιθυμία μας είναι να γίνει ομαλά η μετάβαση αυτή στη νέα πολιτική γενιά που μαζικά βγήκε πιά στο προσκήνιο. Οφείλουμε όλοι να βοηθήσουμε στον κοινό μας τόπο με τρόπο νηφάλιο και ενωτικό.

ΥΓ. Ας δούμε προσεκτικά πως ψήφισαν το Δίστομο και τα Καλάβρυτα..   

Δεν..

Ίσως διαβαστεί ως εγωιστικό, αλλά ανήκω σε εκείνη την ομάδα των ανθρώπων που ΔΕΝ ψήφισαν ποτέ τα κόμματα που έφταιξαν για την σημερινή κατάσταση.
ΔΕΝ διορίστηκα με μέσο, ΔΕΝ διεπλάκην με την εξουσία, ΔΕΝ έχτισα αυθαίρετο, ΔΕΝ λαδώθηκα για οτιδήποτε, ΔΕΝ έπαιξα στο χρηματιστήριο, ΔΕΝ απέκτησα εξουσία και χρήματα αξιοποιώντας ξένες πλάτες, ΔΕΝ έβγαλα μαύρο χρήμα, ΔΕΝ, ΔΕΝ, ΔΕΝ….
Είμαι άγιος; Όχι!
Αξιοπρεπής; Iσως…
Τόσα χρόνια ζούσα και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, στο περιθώριο παρατηρώντας το πάρτυ που χόρευε η χώρα.
ΔΕΝ λυπάμαι για την κρίση, γιατί αυτή η κρίση μετρά τόσα χρόνια όσα και ο Homo sapiens. Κρίνω πως η κρίση είναι πρωτίστως πολιτισμική και εξ αυτού πολιτική, οικονομική, περιβαλλοντική και κοινωνική. Προσπαθώ να δω την κρίση ως ευκαιρία, δηλαδή ως γνώμη, εκτίμηση, αποτίμηση, επιλογή, προτίμηση, δοκιμή δεξιότητας ή δύναμης, άμιλλα, αγώνα, έκβαση, αποτέλεσμα, λύση μιας υπόθεσης.
Για ένα πράγμα λυπάμαι μόνο. Θα την πληρώσουν, όπως πάντα στην ιστορία, αυτοί που δεν φταίνε.
Καλή ψήφο.
Ευ. Σπινθάκης

Συνιστώ θερμώς την ανάγνωση του Θουκυδίδη που μιλά για μια ανάλογη περίοδο στην ιστορία της αρχαίας Αθήνας.

Εκλογές 2012..

Η πρώτη φορά που ψήφισε η δική μας γενιά ήταν στις πρώτες μετά τη μεταπολίτευση εκλογές. Από τότε πολλές εκλογές έγιναν και μας έδωσαν την ευκαιρία να διαμορφώσουμε την πορεία της πατρίδας μας μέχρι σήμερα. Μέσα στο διάστημα αυτό, πολλοί από εμάς συμμετείχαμε και στην κεντρική πολιτική σκηνή είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο, και ακόμη περισσότεροι συμμετείχαμε ηχηρά με την απουσία μας. Ίσως ζητάγαμε χρόνο για να απολαύσουμε τους καρπούς των αγώνων μας, ίσως πάψαμε να ενδιαφερόμαστε για εκείνα που πιστέψαμε τότε, όπως το περίφημο "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", και πιστέψαμε(;) ότι ήρθε ο χρόνος που όλα τα ζητούμενα των χρόνων εκείνων είναι σε καλό δρόμο, και δεν μπορέσαμε να συμμετάσχουμε πιό ενεργά στη διαμόρφωση των πραγμάτων, ή ίσως πιστέψαμε πως ο "αγώνας δικαιώθηκε".

Ήρεμοι και χαλαροί κάναμε σχέδια γιά το αύριο θεωρώντας αυτονόητη την ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων, και σχεδιάζαμε να απολαύσουμε τις συντάξεις μας που φάνταζαν αρκετά δελεαστικές πριν από λίγο καιρό, να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που είχαμε να τακτοποιήσουμε τα παιδιά μας σε καλές θέσεις, και με όλα αυτά σαν δεδομένα ζητήσαμε Ολυμπιάδες, τις ακριβοπληρώσαμε και απολαύσαμε το θέαμα, εφόσον είχαμε άφθονο άρτο. Πορευτήκαμε αμέριμνοι, χωρίς κανείς να σκεφτεί, και το σπουδαιότερο χωρίς κανείς να νοιαστεί!! Και ξαφνικά τώρα που κλείνει η περίοδος αυτή για την οποία σαν βασικοί μέτοχοι και φυσικά σαν διαμορφωτές θα πρέπει να δώσουμε πολύ πειστικές απαντήσεις για τις πράξεις και παραλήψεις μας, μοιάζουμε με τις μωρές!! παρθένες, και καθώς κοιτάζει ο ένας τον άλλον αναρωτιόμαστε «τι έγινε ρε παιδιά»;

Η βίαιη αυτή ανατροπή εκείνου που για όλη μας τη ζωή από το 74 που τέλειωσαν οι πρώτοι συμμαθητές το Πανεπιστήμιο, μέχρι σήμερα που αρκετοί από εμάς πέρασαν στη συνταξιοδοτούμενη περίοδο της ζωής τους, θεωρήθηκε δεδομένο, μας βρήκε όχι μόνο τραγικά γυμνούς ιδεολογικά αλλά και ανήμπορους να απολογηθούμε για το μόρφωμα που φτιάξαμε. Τώρα που ο κύκλος που άνοιξε μαζί μας, ο κύκλος της λεγόμενης μεταπολίτευσης, κλείνει τόσο βίαια και τόσο οδυνηρά, μας βρίσκει ανήμπορους να εξηγήσουμε στα παιδιά μας τι έγινε. Και το χειρότερο δεν μπορούμε να ζητήσουμε κατανόηση και παράλληλα να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα.

Σε λίγες ημέρες θα έχουμε τις τελευταίες εκλογές του μεταπολιτευτικού κύκλου, και μαζί με αυτές θα κλείσει μια αντιφατική περίοδος που ξεκίνησε με τα αγνότερα αιτήματα και κατάντησε να δίνει μάχες οπισθοφυλακών για να κρατήσει μια ανύπαρκτη ιδεολογική αξιοπρέπεια, που σαν παρακαταθήκη θα αφήναμε στα παιδιά μας και στην πατρίδα μας εμείς η γενιά του Πολυτεχνείου…

Το σημείωμα αυτό είναι μιά αυτο-κριτική σκέψη που με βασανίζει συνέχεια όταν κουβεντιάζω με τα παιδιά μου, προσπαθώντας να αποφύγω το βλέμμα τους και την έκπληξη και θλίψη που αυτό κρύβει. Και εκείνο που κάνει την όποια προσπάθεια για απάντηση βασανιστική, είναι πως δεν μπορούμε να επικαλεστούμε σαν άλλοθι τη γενιά των δικών μας γονιών, γιατί εκείνοι δεν ντράπηκαν ποτέ να μας κυττάξουν στα μάτια!!!

ΥΓ. 1. Ο συμμαθητής μας Γιώργος Μπράμος θα είναι υποψήφιος βουλευτής στην Α. Αθήνας με τον εκλογικό συνδυασμό Δημοκρατική Αριστερά. Του ευχόμαστε καλή επιτυχία.

ΥΓ. 2. Οποιος άλλος συμμαθητής είναι υποψήφιος ας το κοινοποιήσει στην σελίδα μας και με τη σειρά μας θα το ανακοινώσουμε.

ΥΓ. 3. Οποιος απ' τους συμμαθητές θέλει να δώσει τις σκέψεις του ας στείλει σημείωμα και θα δημοσιευθεί. 

Α.Λιάπης

Απρίλης 67, η πρώτη μας γνωριμία με το "πουλί"...

Ενα έξοχο βίντεο...

 Οδοιπορικό στη Θεσσαλονίκη..

Είναι δημιουργία του Ευθύμη Ν. Σταυρόπουλου, με έξοχη μουσική, εξαιρετικές εικόνες και κίνηση ενός "road movie" απολαύστετο..... 

Thessaloniki Greece Timelapse... 

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά, χρόνια ευτυχισμένα..

Η ημέρα της Λαμπρής

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί - μεγάλοι, ετοιμαστείτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμαζωχτήτε
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
μπροστά στους Αγίους και φιληθείτε!

Φιληθείτε γλυκά, χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.

Δ.Σολωμός

Απ' το λεύκωμα του 69...

Αρχείο Ντ. Νταλαχάνη

Ο Σταυρός του Νότου..

Ετσι την ονόμασε τη φωτογραφία ο κάτοχός της..

Ο Δικόνιμος μαζεύει βοτσαλάκια;

Αρχείο Ντ. Νταλαχάνη

Ο κύκλος της παραλίας, Κόστα 1969..

Αρχείο Ντ. Νταλαχάνη

Σινέ Άννα της οδού Βουλιαγμένης..

Το Σινέ Άννα ήταν η μοναδική μας διασκέδαση για πολλά χρόνια, εκεί στην αρχή της Βουλίαγμένης. Εκεί περνούσαμε τα καλοκαίρια μας με εισιτήριο 3 δρχ και πασατεμπάκι.

Μασίστας, Ηρακλής, καουμπουμπόικα, Ελβις Πρίσλευ, αλλά και γιασεμιά και νυχτολούλουδα στους τοίχους. Δεν μπορώ να ξεχάσω την ταινία του Δαλιανίδη «Μερικοί το προτιμούν κρύο».

Έχω στενάχωρη καρδιά με τον Ρένα Βλαχοπούλου
 http://www.youtube.com/watch?v=vvD5oreMxSs
Δεν μπόρεσα να βρω φωτογραφία του σινεμά από τότε. Είναι όμως καρφωμένη στην μνήμη μου κάθε γωνιά του.
Ευ. Σπινθάκης

Εφυγε η κα Ελένη Νταλαχάνη..

Εφυγε σήμερα η μητέρα των συμμαθητών μας Ντίνου(έκτο 1970) και Σταύρου Νταλαχάνη(έκτο 1972), η κα Ελένη, πλήρης ημερών έχοντας δεί τα παιδιά της και τα εγγόνια της να έχουν μιά λαμπρή πορεία στη ζωή τους, ευτύχησε δε να δει και δισέγγονο. Στους συμμαθητές μας και τις οικογένειες τους συμπαραστεκόμαστε ολόθερμα. Αύριο το απόγευμα θα την συνοδεύσουν στην τελευταία της κατοικία στην ιδιαίτερη πατρίδα της, Κόκλα Μεσσηνίας, δίπλα στον κο Αριστείδη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει.

Μαθητές κανόνια..

Στην Υδρα 1969

Αρχείο Β. Αγγελόπουλου

Ομιλία Κ. Νταλαχάνη στο Πάντειο, για τα 10 χρόνια λειτουργίας του Ε.Κ.Ε.Π.Ε.Κ.

 Πάνε 10 χρόνια  πια που καθόμουνα στην παραλία με ένα φίλο και με προσκάλεσε να πάμε ταξίδι τον  γύρο του κόσμου.
Στην αρχή το είδα με επιφύλαξη , τι θέλω τώρα εγώ είπα μέσα μου να τρέχω εκεί κάτω, δεν κάθομαι στην ηρεμία μου ; Το σκέφτηκα και το κουβέντιασα με κάποιο δικό μου άτομο . Μόλις τα άκουσε, τρελός είσαι μου λέει , ξεκίνα κι εγώ θα περιμένω να  με ταξιδεύεις κι εμένα  μαζί σου.
 Έτσι με καπετάνιο και καθοδηγητή μας τον Γρηγόρη τον Τσάλτα και  ναύτες, εμάς, μπαρκάραμε  Ταξιδέψαμε μέχρι τη  Γη του Πυρός, τις παραλίες της Κόπα Καμπάνα , περιπλανηθήκαμε μέσα στα δάση του Αμαζονίου  , σκαρφαλώσαμε στις Άνδεις , βουτήξαμε στα ονειρικά νερά της Καραϊβικής και του Ακαπούλκο , αφουγκραστήκαμε τον καημό των ινδιάνων του Περού , της Χιλής , του Αμαζονίου , του Μεξικού . Κλάψαμε μαζί τους γιατί κάποιοι χιλιάδες μίλια μακριά , θέλοντας το καλό τους , τους στέρησαν το δικαίωμα να ζήσουν στη γη των προγόνων τους , με τον τρόπο που τους δίδαξαν οι πατεράδες τους.  Ήθελαν λέει να τους εκπολιτίσουν και μαζεύτηκαν στο Ρίο , στο Κιότο ,στο Γιοχάνεσμπουργκ και χύσανε κροκοδείλια δάκρυα , επάνω στα σώματα που ασελγούσανε , εν ονόματι της προόδου και της αειφορίας.
 Μίλησαν για την αρχή της ισότητας και της συνευθύνης, για την κατανομή των βαρών για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκαλούν στο περιβάλλον κι ενώ θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τους τόσο  το μερίδιο της ευθύνης τους , όσο και τις δυνατότητες κάθε πλευράς να συμμετάσχει στην επίλυση τους , κλείσανε τα μάτια κι είπανε , άντε  τώρα που θα βγάλουμε λιγότερα κέρδη για κάποιους Ινδιάνους, εμείς εκεί που μένουν αυτοί θα φτιάξουμε γήπεδα γκολφ , θα ανοίξουμε τρύπες γιατί εκεί έχει πετρέλαιο.
 Είδα κι άκουσα τόσα , που με έκαναν να σκεφτώ  ότι τόσα χρόνια είχα αράξει στη νιρβάνα του καναπέ μου,  και βρώμιζα το περιβάλλον, γιατί νόμιζα ότι είμαι μακριά από τον Αμαζόνιο, βρε αδερφέ τι με νοιάζει εμένα αν εκεί κόψανε μερικά δέντρα για να έχω χαρτί υγείας εγώ και όμορφους καναπέδες.
 Ε λοιπόν καπετάνιε μου , σε ευχαριστώ , δε με πήρες απλά σε ένα ταξίδι, μου άνοιξες τα μάτια , με έβαλες να σκεφτώ ότι την Ιθάκη πρέπει να την ψάχνεις όσο ζεις και να παλεύεις  με τους Λαιστρυγόνες και τις σειρήνες , γιατί παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, άσχετο με το χρώμα ,τη μόρφωση και τα πιστεύω τους είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου. Κι  όπως μου είπες και το κράτησα μέσα μου σα φυλαχτό «Άλλωστε πως είναι δυνατό να γίνεται λόγος καθημερινά για παγκόσμια δικαιοσύνη και ισότητα , όταν υπάρχει μια διεθνής κοινότητα που δέχεται να ολοκληρώνεται κρυμμένη στο καταφύγιο της τραγικής μοίρας των Αφρικανών , των Ινδιάνων , κι όλων όσων προσπαθούν σήμερα να επιβιώσουν χωρίς τροφή , νερό, στοιχειώδη περίθαλψη και  μόρφωση  κι ας προσπαθούμε να κλωνοποιήσουμε  ανθρώπους για να παράγουμε εργάτες που θα δουλεύουν αγόγγυστα και στρατιώτες που θα σκοτώνονται χωρίς να ξέρουν το γιατί , αλλά που θαναι έτοιμοι να υπερασπίσουν τα δίκια των ισχυρών.
 Με δίδαξες ότι  Η Αειφορία είναι μια επιλογή που εγγυάται πως η ευημερία θα επεκτείνεται στο Μέλλον , έτσι τουλάχιστον λέει η θεωρία.
Για να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες του παρόντος χωρίς να υποθηκευτεί η δυνατότητα των επόμενων γενεών να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες, η προστασία του περιβάλλοντος και η οικονομική ανάπτυξη πρέπει να αντιμετωπιστούν ως ένα ενιαίο ζήτημα.» Ο παραπάνω ορισμός όπως υιοθετήθηκε στη Συνδιάσκεψη του Ριο ντε Τζανέιρο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη (1992) βάσει της έκθεσης της Επιτροπής Μπρούτλαντ, μας δίνει να καταλάβουμε πως αντιλαμβάνεται η παγκόσμια κοινότητα τη πολιτική προστασίας περιβάλλοντος στην περίοδο που διανύουμε.
 Η έλευση της παγκοσμιοποίησης, η ολοένα και μεγαλύτερη οικονομική αλληλεξάρτηση μεταξύ των διεθνών δρώντων, η αποδυνάμωση του ρόλου του έθνους-κράτους και η αναβίωση εθνικισμών και φυλετικών συγκρούσεων είναι μόνο μερικές από τις ιδιαιτερότητες του σημερινού «παγκόσμιου χωριού».
 Η περιβαλλοντική κρίση αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες της μεταβιομηχανικής περιόδου. Η διατάραξη των αποδεκτών (αέρας, νερό, έδαφος) καθώς και η άσκηση έντονων πιέσεων στους φυσικούς πόρους, δημιουργούν προβλήματα σε πολλά επίπεδα. Το οικολογικό πρόβλημα απειλεί τη συνέχιση μορφών ζωής στον πλανήτη, θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής πολιτών ενώ υπομονεύει διαρκώς τη βιωσιμότητα του οικονομικού συστήματος Η κυριαρχία του βιομηχανικού μοντέλου ανάπτυξης με τη μεγάλη κλίμακα παραγωγής, την υψηλή κατανάλωση προϊόντων και την έλλειψη μηχανισμών αντιρύπανσης είχε σαν αποτέλεσμα τη συσσώρευση ζημιών και κινδύνων τόσο στο φυσικό όσο και στο δομημένο περιβάλλον .
 Ετσι  οδηγούμαστε σε συμπεράσματα , ότι  με την έλευση της παγκοσμιοποίησης , οι κανόνες της ανάπτυξης είναι κοινοί. Ζώντας πλέον σε ένα παγκόσμιο χωριό διαπιστώνουμε ότι μπορεί η επιστήμη και η τεχνολογία να μας έχουν ξεπεράσει , αλλά η ηθική του κέρδους , η αρχή της  επιβολής της ισχύος του ισχυρότερου έχουν παραμείνει αμετάβλητες από την εποχή του χαλκού , του φεουδαρχισμού και ίσως να ζούμε σήμερα μία περίοδο φεουδαρχισμού  όπου η γη πλέον κινδυνεύει να καταστραφεί  από τον ανθρώπινο κατακλυσμό
 Τελικά κατάλαβα  ότι τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν ακόμα, οι μελλοντικές γενεές θα κληρονομήσουν ένα κόσμο με φτωχότερα γενετικά, οικολογικά και φυσικά αποθέματα. Οι νέοι άνθρωποι είναι αμφίβολο εάν θα έχουν τις ίδιες δυνατότητες για ανάπτυξη και ευημερία σε σχέση με τις προηγούμενες γενεές.
 Γι΄ αυτό λοιπόν Καπετάνιε μου  να ξέρεις ότι θα έχεις ένα πιστό ναύτη στα ταξίδια σου αυτά που δεν θα τον  νοιάζει να βιράρει τις άγκυρες όποτε του πεις εσύ.
 Άιντε  και καλό κατευόδιο

 Κ.Νταλαχάνης

Με ελαφρώς αλλαγμένη σύνθεση..

Συλλογή Β. Αγγελόπουλου

Κεντρική πλατεία στη Ζάκυνθο Απρίλης 1970

Συλλογή Β. Αγγελόπουλου

Αγγελόπουλος...

Πρίν από λίγες ημέρες βρεθήκε μια ευάριθμη ομάδα συμμαθητών με τις κυρίες τους, στο φιλόξενο σπίτι του συμμαθητή μας Βασίλη Αγγελόπουλου, με την ευκαιρία των εξηκοστών γενεθλίων του, όπου είχαμε την ευκαιρία να ιδωθούμε για λίγο και να σπάσουμε το πέπλο αυτό της θλίψης που μας σκέπασε μετά την απώλεια του Κώστα μας. Ο Βασίλης (για όσους θυμούνται ο επιλεγόμενος και γύφτος, και για το ιστορικό να θυμίσουμε ότι ο αγαπημένος μαθηματικός των λυκειακών μας χρόνων, Βασίλης Κορώνης,  γνήσιο παιδί του λαού και fan του λαϊκού τραγουδιστή της εποχής Μανώλη Αγγελόπουλου του επιλεγόμενου και γύφτου, είχε τη φαεινή ιδέα να βαφτίσει τον συμμαθητή μας «γύφτο», βέβαια το παρατσούκλι δεν του έμεινε μιάς και ο Βασίλης ο δικός μας μακράν απείχε του να μοιάζει με γύφτο), μας υποδέχτηκε λοιπόν με το κοντομάνικο πουκαμισάκι στην ψησταριά του με θερμοκρασία περιβάλλοντος 0 βαθμούς Κελσίου, κάτω από την παγωμένη Πάρνηθα,  προκαλώντας πολλαπλούς συνειρμούς περί την ηλικία μας και την φυσική μας κατάσταση. Βέβαια αυτός και η κυρία Αγγελοπούλου ως Χημικοί ίσως γνωρίζουν κάτι παραπάνω από εμάς τους κοινούς επιστήμονας άλλων ειδικοτήτων και ελπίζουμε να μας το φανερώσουν κάποτε. Εκτός από την εξαιρετική συντροφιά είχαμε την ευκαιρία να  παρακολουθήσουμε και ένα slideshow με την πορεία του συμμαθητή μας στο χρόνο και να καλύψουμε όλα τα κενά που προέκυψαν για όσο καιρό δεν ήμασταν μαζί. Το εξαιρετικά θετικό ήταν ότι η συλλογή των φωτογραφιών της τάξης, εμπλουτίστηκε με νέο υλικό το οποίο θα αναρτηθεί στην πορεία, και διαπιστώσαμε στην πράξη πως ο συμμαθητής μας Βασίλης Αγγελόπουλος εκτός από εξαιρετικός επιστήμονας στην Χημεία είναι και εμπνευσμένος ψήστης στα ποικιλώνυμα κρεατοσκευάσματα, και διαθέτει αίσθηση χιούμορ υψηλού επιπέδου, χαρακτηριστικό της τάξης μας.

Χρόνια πολλά Βασίλη Αγγελόπουλε και να είσαι ευτυχισμένος με την θαυμάσια οικογένειά σου και του χρόνου να σε γιορτάσουμε ακόμα πιο πολλοί…   

Χρόνια πολλά Θόδωρε...

Θεόδωρε Δικόνιμε Μακρή νόμιζες ότι η τάξη ξέχασε πως σήμερα είναι η γιορτή σου; Την πάτησες… Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα αγαπημένε μας συμμαθητή, και σε περιμένουμε για να τα κοπανήσουμε και να πούμε ότι μας κατέβει. Να είσαι γερός και η οικογένειά σου να είναι πάντα ευτυχισμένη γιατί είναι η δικιά σου οικογένεια και είσαι κομμάτι της δικής μας οικογένειας..
Χρόνια πολλά συμμαθητή μας και αγαπημένε μας φίλε..
Οι συμμαθητές σου

Καλέ μου φίλε σου γράφω..

Ας γυρίσουμε σελίδα..

Πέρασαν σαράντα ημέρες από τότε που αποχαιρετίσαμε τον αγαπημένο συμμαθητή μας και φίλο τον Κώστα. Η απώλεια οδυνηρή για όλους γιατί δεν ανήκε μόνο στο στενό πυρήνα της τάξης, αλλά ήταν η τάξη, ήταν ο πρώτος που «έφυγε» από το τμήμα μας όπως κι ο Κάντας απ’ το κλασσικό.
  Απορροφημένοι από την ένταση της καθημερινότητας μέσα από τόσα πράγματα που συνέβησαν μέσα σε τόσο λίγο χρόνο και άλλαξαν τόσα πολλά, αποσβολωμένοι οι περισσότεροι για το κατάντημά μας προσπαθούμε να συγκρατήσουμε όσα μπορούμε και βλέπουμε πως τίποτε απ’ όσα ξέραμε κι από ότι νομίζαμε δεδομένα, δεν υπάρχει πια γύρω μας. Ένας ολόκληρος κόσμος αλλάζει κλείνοντας ένα κύκλο που στηρίχτηκε σε μία βιτρίνα, ένα κόσμο που ίσως και να ξιπάστηκε από την εύκολη ζωή, και βρίσκεται να τάχει χαμένα μη μπορώντας να ξεχωρίσει που έγινε το λάθος και ποιος το έκανε.
  Ο καλός μας φίλος πέρασε στο χώρο όπου η εικόνα αρχίζει να ξεθωριάζει όσο ο καιρός περνά και απέμεινε η γενιά μας, η παρέα μας να τη συντηρεί όσο πιο δυνατά μπορεί γιατί σαν λείψουμε και μεις θα ξεθωριάσουν όλα και θα σβηστούν μαζί μας. Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος κι έτσι είναι φτιαγμένα τ΄ανθρώπινα. Παλεύουμε όσο πιο πολύ μπορούμε να συγκρατήσουμε εκείνο που μας συγκράτησε και αγωνιζόμαστε με τον χρόνο να απομακρύνουμε την κατάρρευση μέχρι που ξαφνικά βρισκόμαστε απροετοίμαστοι μπροστά στη φύση μικρά κομμάτια της οποίας είμαστε και μεις,αδυνατούμε να καταλάβουμε πως η συμμετοχή μας είναι εφήμερη όπως πραγματικά εφήμερα είναι όλα… Και βρίσκουμε τρόπους να απαλύνουμε το υπαρξιακό μας άγχος το σκληρό αντίδωρο που πληρώνει το είδος μας στο δώρο της νόησης, αναζητώντας διεξόδους. Ο μεγάλος μας όμως δρόμος είναι εκείνος που οδηγεί στο μοίρασμα της αγωνίας αυτής με ανθρώπους έτοιμους να την μοιραστούν είτε από ένστικτο, είτε από πραγματική επιλογή, επιλογή που έχει στέρεο έδαφος τη γνώση αλλά και τα ευγενικότερα από τα αισθήματα που υπάρχουν μέσα μας. Βρίσκουμε έναν ακόμη δρόμο εκείνο που μας δίνει την αυταπάτη πως νικάμε το εφήμερο αφήνοντας πίσω ένα γονιδιακό κομμάτι κι έτσι εγγράφουμε μιά χρονική διαδρομή λίγο διαφορετική από εκείνη που η στενή μας αντίληψη καταλαβαίνει. Ας είναι όμως.  
  Παρασύρθηκα λίγο στα σκοτεινά μονοπάτια της πραγματικής μας ζωής και της υπαρξιακής μας μελαγχολίας καθώς με τον Κώστα θυμηθήκαμε όλοι μας πως ο κύκλος που άνοιξε πολλά χρόνια πριν αρχίζει σιγά σιγά να κλείνει. Πέρασε λοιπόν λίγος χρόνος αλλά και πολύς συνάμα από τότε που η φυσαρμόνικα σίγησε. Πέρασε πολύς καιρός από τότε που η συγκυρία μας έφερε στον ίδιο χώρο στον ίδιο δρόμο. Πέρασε λίγος καιρός που η συντροφιά της έκτης του 70 έγινε φτωχότερη σε αγάπη, σε μουσική, σε χιούμορ, σε ζωντάνια, κι όλες αυτές οι μικρές πινελιές στη ζωγραφιά της ανάμνησης ανακατεμένες μ’ ένα δάκρυ που σχηματίσθηκε στην άκρη του ματιού είναι ο φίλος και συμμαθητής μου. Η μορφή του τοποθετήθηκε εδώ δίπλα μας ανάμεσά μας όπως πάντα θα είναι.
  Με την πάροδο των ημερών αυτών η σελίδα μας χωρίς να αλλάξει, θα συνεχίσει να είναι το σημείο επαφής μας να μας ενημερώνει και να μας βοηθά να προγραμματίζουμε τον κοινό μας δρόμο. Ψηλά το κεφάλι συμμαθητές κι ας θυμηθούμε κείνους τους στίχους που εκείνα τα χρόνια οι φιλόλογοι μας μάθαιναν:

 «χαρές και πλούτη και βασίλεια τι κι αν χαθούν, όταν στητή κι ολόρθη μένει η ψυχή»

Α.Λιάπης

Το μνημόσυνο του Κώστα

         Η τάξη σας έδειξε για μιά ακόμα φορά τι σημαίνει για σας
                                       «Συμμαθητής»                    
                            Σας Ευχαριστούμε θερμά για την
                          συμπαραστάσή σας στο βαρύτατο πένθος μας 
                                       για το χαμό του λατρευτού μας
                        Κώστα Παπαγιαννίδη
                              Η Ελένη, ο Λιβέρης, η Μάρω
                                    και η Κυρία Θωμαίς.
Το 40ήμερο μνημόσυνο θα τελεσθεί την Κυριακή 26 Φεβρουαρίου και     ώρα 09.30 στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα στην οδό Καλλιρόης  

«πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου 2011

2011, Ανασκόπηση... cos.pa Dec 31, 2011 04:53 AM

Να πω κι εγώ κάτι καλέ; Αποστόλη μου καλά κάνεις που κάνεις απολογισμούς της χρονιάς. Είναι απολογισμοί "ψυχής". Εγώ τουλάχιστον όλη αυτή την αναβίωση των εφηβικών μας χρόνων και αναμνήσεων που γίνεται μέσω του blog μας τη βλέπω σαν έναν έρωτα και μόνο. Και ως γνωστόν, ο έρωτας είναι κάτι αγνό και παρθένο που δεν συμπλέει με τα "πως", τα "γιατί" και τα "δεν έπρεπε". Είναι αυθόρμητος και ότι συμβαίνει στη διάρκεια του γίνεται με τον ίδιο αυθορμητισμό και καλή, προ πάντων, προαίρεση. Γι' αυτό και καμμιά φορά τυχόν προστριβές, παίρνουν συνήθως υπαρξιακό χαρακτήρα, απλά γιατί ο καθένας απαιτεί από τον άλλο την απολυτότητα που πιστεύει ότι ήδη προσφέρει ο ίδιος. Παρ' όλα αυτά, επειδή στον πραγματικό έρωτα και στην πραγματική φιλία δεν υπάρχουν εγωισμοί, αυτός που νιώθει ότι κάπου τα σκάτωσε, "ΛΕΕΙ ΣΥΓΝΩΜΗ" και εισπράττει απ' τον άλλο μόνο αγάπη κι έτσι η Ζωή και ο Έρωτας και η Φιλία συνεχίζονται! Με παράδειγμα λοιπόν τη δική σου ιδέα για απολογισμό, μου κατέβηκε η ιδέα του να κάνουμε ο καθένας μέσα του τον δικό του απολογισμό ώστε αν κάπου βρει ότι έφταιξε, ας πει τη συγνώμη του στους υπόλοιπους, αφού τους θεωρεί αδέλφια του.
Και μιας και ξέρω τον ανοιχτό και συναισθηματικό μου χαρακτήρα, ξεκινάω πρώτος να ζητήσω συγνώμη αν κάτι έχω κάνει που σας πείραξε και απλά δεν το έχω πάρει χαμπάρι.
Καλή Χρονιά μας και πάλι, με μόνιμη συντροφιά τα "ΕΞΙ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΑΣ". Ας μην τα ξεχνάμε..., για να μη μας ξεχάσουν»

Το παραπάνω ήταν σχόλιο του Κώστα στην ανάρτηση του Απόστολου Λιάπη με τίτλο Ανασκόπηση :ο δε Βασίλης έκλεινε τα σχόλια ως εξής:

Βασίλης  Δημητρόπουλος Jan  1, 2012 01:06 PM
Καλή χρονιά σε όλους και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος της ζωής αιτησόμεθα.

Υ.Γ. Ευλογημένος, από το Θεό, ο άνθρωπος που προλαβαίνει να ζητήσει συγνώμη πριν "φύγει"!!! Αλλοίμονο σε μας τους υπόλοιπους που είμαστε εδώ... και ακόμα... τo σκεφτόμαστε!!!!
Μάρω Δ΄

Ελένη Παπαγιαννίδη

Αγαπημένοι μου φίλοι

Σας ευχαριστώ όλους σας για τα λόγια, τα δάκρυα, τις αγκαλιές, τη συντροφιά, τα γράμματα, τις αναμνήσεις, μα περισσότερο για την ουσιαστική παρουσία σας στο τελευταίο ταξίδι του φίλου σας …

Η πορεία θα είναι πολύ δύσκολη από δω και πέρα  για μένα και τα παιδιά, αλλά θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε ,όπως θα ήθελε κι  εκείνος.

Τα παιδιά μου κι εγώ είμαστε τυχεροί που γύρω μας ΕΧΟΥΜΕ τόσους ΦΙΛΟΥΣ!

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι «έφυγε» έχοντας αγαπήσει και αγαπηθεί πολύ.

Να προσέχετε πολύ τον εαυτό σας, γιατί αν δεν το ξέρετε, είστε πολύτιμοι!

Με πολλή αγάπη,

Ελένη

Ανακοίνωση

Ενημερώνουμε τους συμμαθητές και φίλους ότι η συνάντηση της Πέμπτης γιά το κόψιμο της πίτας της τάξης μας ματαιώνεται..

Το μαντάτο..

Την περασμενη Πεμπτη 7.30 η ωρα το πρωι χτυπησε το τηλεφωνο μου, που να μην χτυπουσε ποτε, στο καντραν ειδα Μουτσιος χαρα που ο φιλος μου με θυμηθηκε πρωι πρωι ενω ετοιμαζομουνα να φυγω για την Βενετια να παω στον γιο μου. Με ρωτησε αν ειμαι καθισμενος και μου εδωσε το ΜΑΝΤΑΤΟ.
Απο τοτε μεχρι και σημερα κλαιω, ουτε τους δικους μου χαμενους δεν εκλαψα τοσο πολυ, δεν εχω το κουραγιο να παρω ενα τηλεφωνο την γυναικα του και τα παιδια του. Πριν μερικες μερες του ειχα μιλησει στο τηλεφωνο και ειχε μια βραχναδα απο κρυωμα, τα λογια του ηχουν ακομα μεσα στα αυτια μου, εστειλε φιλια και χαρουμενα λογια για ολλη μου την οικογενεια και χαιρετισμους στον γιο μου που ακολουθαει και αυτος τα βηματα του στην θαλασσα.Οταν ειδα τον γιο μου με την στολη σκεφτηκα τον Κωστα  και ......... Παω για υπνο και τον σκεπτομαι ξυπναω και ο νους μου ειναι σ-αυτον ερχομαι στην δουλεια και παλι αυτον σκεπτομαι. Ο κοσμος λεει οτι κλαιμε για τον χαμο καποιου επειδη φοβομαστε οτι ερχεται και η σειρα μας, δεν ειναι ομως ετσι εγω ειμαι λυπημενος γιατι τον ειχα χασει επι 40 χρονια και οταν τον ξαναβρηκα τον εζησα μονο για μερικες μερες και τον ξαναχασα για παντα. Αυτο στοιχιζει και στοιχιζει πολυ οταν κανεις ονειρα για το μελον να περασεις μαζι  τα Καλοκαιρια, τα Σαββατοκυριακα  τα Γεραμματα. Το μονο που μου ηρθε στο μυαλο μολις εφτασα στην Βενετια ηταν να κανονισω για την μερα και την ωρα της ταφης του στην Ελληνοορθοδοξη εκκλησια διπλα στην θαλασσα και μεσα στα καναλια της Βενετιας, θαλασσα που τοσο αγαπησε και μισησε,  μια επιμνημοσυνο δεηση για να ειμαι κοντα του και κοντα στην οικογενεια του  και σε εσας αυτες τις δυσκολες στιγμες. Εσεις εκει κατω εισαστε ολλοι μαζι και θα το ξεπερασετε ευκολα εγω ομως εδω θα πρεπει να το ξεπερασω μονος μου και δεν ειναι ευκολο. Ο Κωστας δεν ηταν απλως ενας συμμαθητη μας ηταν ο Τροβαδουρος των παιδικων μας χρονων ηταν η πλουσιοτερη ψυχη και καρδια που γνωρισα. Θυμαμαι οταν βρεθηκαμε στην Γλυφαδα που ειχε μολις ερθει απο ταξιδι μακρυνο στην Ασια φτανοντας στο αεροδρομιο πηρε ταξι και ηρθε κατευθειαν να μας βρει παρ ολη του την κουραση και τι μου ειπε Δικονιμος Μακρης Θεοδωρος του Ευαγγελλου θυμοταν και το ονομα του πατερα μου. Για ενα πραγμα αισθανομαι πολυ ασχημα που εν ζωη δεν μπορεσα να του πω, το ποσο τον αγαπησα και ποσο τον εκτιμησα  μετα απο σαραντα χρονια που τον ξαναβρηκα. Δυο θρανια μπροστα απο μενα, μεσαια σειρα  ηταν Ο ΚΑΛΛΙΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ παιδι μαλαμα δεν θα τον ξεχασω ποτε δεν θα τον ξεχασουμε ποτε.

Ελενη στην Ιταλια εχεις δυο αδελφια εμενα και την γυναικα μου και τα παιδια δυο θειους, στην μητερα του ολο μου τον σεβασμο και την εκτιμηση μου
Θοδωρος

Θείε Κώστα..

Θείε Κώστα, ήσουν, είσαι και θα είσαι ο αγαπημένος όλων.

Αυτός, που τον κοίταζες στα μάτια και συνειδητοποιούσες πόση ζεστασιά, γέλιο, τρέλα κρύβει μέσα της η ίδια η ζωή.
Κάθε φορά που ήμασταν μαζί και εννοώ όλοι μαζί, όλη η οικογένεια ενωμένη, μας πρόσφερες κάτι το δικό σου, κάτι το ξεχωριστό, τον ίδιο σου τον εαυτό!
Μας πρόσφερες με τόση φροντίδα και αγάπη τη χαρά, με το δικό σου τρόπο. Και όταν τραγουδούσες νομίζω πως όλους μας ταξίδευες. Όχι, όμως, με τον τρόπο που μας ταξιδεύουν τα κοινά τραγούδια, αλλά με έναν ξεχωριστό, απερίγραπτο, αυτό που κάποιοι ονομάζουν μαγικό! Τώρα, όμως, υποτίθεται ότι είσαι «μακριά», ότι έφτασες «πιο μακριά» από οποιοδήποτε ταξίδι σου, αλλά εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι, δεν το αισθάνομαι, γιατί σε βλέπω εδώ δίπλα κρυμμένο αλλά και φανερό μέσα στα πρόσωπα αυτών που σ’ αγαπάνε.
Ναι, εδώ είσαι δεν έκανα λάθος. Σε βλέπω, σε ακούω, στα αυτιά μου ηχούν ακόμη τα όμορφα και γλυκά σου τραγούδια, τα αστεία και ξεκαρδιστικά ανέκδοτά σου.
Αλλά ακόμα κι αν κάποια φορά τη φωνή, ή το βλέμμα σου λησμονήσω, να ξέρεις πως δεν έχω παρά τα παιδιά σου ν’ αντικρύσω!
Κώστα Μόνε, δεν είσαι μόνος, κοίτα γύρω σου από εκεί ψηλά πάνω στην Αλκυώνα σου και χαμογέλα σε όλους εμάς.
Τζίνα (Κόρη της αδελφής του Κώστα, Καίτης που βρίσκοντα τώρα μαζί).

Τι άραγε..

Τι άραγε να είχε προγράψει ο Θεός-Ποιητής των πάντων, για έναν άνθρωπο που 'έφυγε' σ' ένα μέρος που το λένε "Crescendo'', την ημέρα που γιορτάζει η Αθανασία και κηδεύτηκε την ημέρα που γιορτάζεται η Ευθυμία..!!!!!
Μάρω Δ.

Ας τα πούμε….

Εγώ ως κλασσικός δεν γνώριζα καλά τον Κώστα. Τον θυμάμαι ως ένα καλόκαρδο και πάντα ευδιάθετο παιδί με βροντερή φωνή, τραγούδια και πολλά καλαμπούρια. Τον ξαναείδα (μετά από 40 χρόνια) τον Νοέμβριο του 2010 στο Κουτούκι του μαζί με πολλούς από σας, αποφοίτους του 1970 και διαπίστωσα ότι δεν είχε αλλάξει πολύ. Παρέμεινε ένα μεγάλο παιδί, πάντα χαμογελαστός και με την καλή κουβέντα για όλους στα χείλη του.
Αισθάνθηκα ρίγος όταν κατά τις 7 το πρωί ανοίγοντας τον υπολογιστή μου εκείνη την μέρα, διάβασα το λιτό ανακοινωθέν της 1.30 του Βασίλη που μας ενημέρωσε για το χαμό του. Δεν μου έχει περάσει ακόμη αυτό το ρίγος….

• Δεν είμαστε πια τα παιδιά με τις πλάκες που ξαναβιώνουμε τις φορές που ξανασυναντιόμαστε?
• Μεγαλώσαμε τόσο πολύ άραγε, που αρχίζουμε κιόλας να φεύγουμε ένας - ένας?
• Γιατί μας συγκλόνισε άραγε αυτή η απώλεια?

Αποτολμώ μια μύχια σκέψη. Υπάρχουν πράγματα που θέλαμε να πούμε, στον Κώστα και σε όσους έχουν φύγει, αλλά δεν είχαμε ακόμη βρει τον χρόνο, την διάθεση, το κουράγιο ίσως, να τα πούμε?

Θα θέλαμε ίσως να τους πούμε πόσο τους αγαπάμε, και άλλες πολλές πολλές ακόμα σκέψεις που τώρα που έφυγαν τις φωνάζουμε με την ελπίδα ο Κώστας και οι άλλοι που  έφυγαν νωρίς να μας ακούνε.
Ας μην χάνουμε άλλο χρόνο. Ας τα πούμε, ας μιλήσουμε πιο πολύ. Υπάρχουν τόσες μυριάδες πράγματα και ιστορίες που μένει ακόμη να ειπωθούν και να ακουστούν πριν τις πάρει για πάντα το μυρωδάτο αεράκι του Επιταφίου.
Αυτά σκέφτομαι μετά τον χαμό του Κώστα.
Β. Σπινθάκης

Κώστα Παπαγιαννίδη..

Κώστα μου "συγνώμη" γι αυτό το χαιρετισμό γιατί σαν άνθρωπος της ουσίας ποτέ δεν αποζήτησες  μεγάλα λόγια η οποιαδήποτε προβολή.
Προχθές, ο Κώστας τραγούδησε τρία τραγούδια κι’ όταν ο κόσμος χειροκρότησε εγκάρδια, εκείνος υποκλίθηκε και αγκαλιάζοντας την κιθάρα του, έγειρε και έφυγε..
Ήταν  η καλύτερη παράσταση της ζωής του!!! 
   --Τι να πρωτοπεί κανείς για έναν άνθρωπο που όταν πήρε το απολυτήριό του από το Πολεμικό Ναυτικό, όπου υπηρέτησε τη θητεία του, καμαρώνοντας το καρφίτσωσε στο στήθος του και πήγε, με τα πόδια, από του Σκαραμαγκά μέχρι το σπίτι του στο Νέο Κόσμο..
   --Τι να πρωτοπεί κανείς για κάποιον που η κιθάρα του, οι φυσαρμόνικές του και η μουσική του ήταν το όπλο του για να ξεπερνά όλους τους Βισκαϊκούς και Ατλαντικούς αυτής της ζωής…. θάνατο αγαπημένων προσώπων, επαγγελματικές δυσκολίες ή διλλήματα, προβλήματα αρμοστά για ανθρώπους …Αλλά και να περιπαίζει τις χαρές της ζωής, τραγουδώντας τις με Διονυσιακή έξαρση κάθε στιγμή…
«Έλα μωρέ, μη σκας!!!» ήταν ο μπούσουλας της ζωής του. Ήταν βέβαιος, κάθε στιγμή, ότι όλα θα πήγαιναν καλά, δεν αμφέβαλε ούτε σε μια τρίχα ότι η ζωή δεν θα έφερνε τελικά όλα τα καλά, κι’ έτσι ξόρκιζε κάθε σκιά….Με σημαία αυτήν την υπερχειλή αισιοδοξία του αλλά και το βλέμμα πάντα μπροστά, σαν άξιος καπετάνιος, κουμάνταρε τη σύντομη ζωή του με καπετάνισσα την Ελένη και ναυτόπουλα το Λιβέρη και τη Μάρω…
   --Τι να πρωτοπεί κανείς για έναν άνθρωπο-ορχήστρα, που ήταν η καρδιά σε δεκάδες παρέες και που αν τον είχες συναντήσει έστω μια φορά σου έμενε αξέχαστη εκείνη η εμπειρία…Τα ανέκδοτα και οι ιστορίες του συζητιούνται εδώ και 45 χρόνια στις παρέες και τους φίλους
   --Τι να πρωτοπεί κανείς για το φίλο, που στεκόταν δίπλα στον καθένα μας με ειλικρινές ενδιαφέρον για τα προβλήματά μας, με ανοιχτά μάτια και καρδιά, συμπάσχωντας…αλλά στο τέλος έδινε πάντα τη λύση με ένα τραγούδι, αυτό που ακριβώς άρμοζε στην περίσταση…

   --Τι να πρωτοπεί κανείς για το συμμαθητή του ΣΤ¨, που συνειδητά παρέμεινε ‘μαθητής’ και ‘παιδί’ μέχρι το τέλος…

  Κώστα Παπαγιαννίδη,

Δεν τα χωράει το χαρτί όλα γι’ αυτό θα φάμε την υπόλοιπη ζωή-όση μας αξιώσει ο Θεός- να λέμε ιστορίες και θύμησες μαζί σου..
   Είμαι σίγουρος ότι εκεί που πας θα βρεις καλές χορωδίες, ικανούς μουσικούς που δεν θα τους ξεφεύγει καμιά δίεση….και, με τα ταξείδια που έχεις κάνει, θα ρουμπώσεις 5-5 το Μαλαξιανάκη στη Γεωγραφία…
Εμείς βάλαμε στην βάρκα σου πανιά της βάλαμε άλμπουρα σχοινιά. Όρτσα τα πανιά κόντρα στο δεληβοριά  ΚΑΛΟ  ΤΑΞΙΔΙ  ΦΙΛΕ  ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ
Οι συμμαθητές σου της τάξης του 1970 του Έκτου Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών.