Η επόμενη μέρα ήταν για όλους μας μια ημέρα παράξενη. Ένα μούδιασμα συνόδευε την άφιξή μας στο σχολείο και ένας φόβος να μπούμε στην τάξη, ο συμμαθητής μας με εμφανή τα σημάδια της κάκωσης στο μάγουλο προσπαθούσε να διώξει την εμπειρία της προηγούμενης ημέρας και να κυλήσουν όλα όπως πριν. Τίποτε όμως δεν ήταν ίδιο και η σχέση μας με την καθηγήτρια αυτή τέλειωσε με το τέλος της δεύτερης τάξης του Γυμνασίου. Με την καλή μας αυτή καθηγήτρια είχα την πρώτη προσωπική τραυματική εμπειρία. Ο βαθμός μου στο πρώτο δίμηνο ήταν ένα πανηγυρικό 8 χωρίς να με έχει εξετάσει ποτέ άγνωστο με τι κριτήριο με είχε βαθμολογήσει, ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που είχα βαθμό κάτω από τη βάση προς μεγάλη μου απογοήτευση. Δεν θεωρούσα τον εαυτό μου κορυφαίο μαθηματικό όμως η αξία μου ποτέ δεν ήταν κάτω από δεκατέσσερα.. Είχαμε μάθημα τις αναλογίες. Με σήκωσε, έλυσα την άσκηση είπα θεωρία τις ιδιότητες των αναλογιών και ότι άλλο με ρώτησε και χωρίς σχόλιο με έστειλε στο θρανίο. Δέχτηκα τα συγχαρητήρια των διπλανών μπράβο την έσκισες και όλα τα υπόλοιπα. Έφυγα από το σχολείο θριαμβευτής. Την επομένη έχουμε πάλι μαθηματικά με σηκώνει πρώτον πρώτο και μόνο μου εκτός καταλόγου. Μου ζήτησε να λύσω άσκηση εκτός βιβλίου δική της και αφού την έλυσα μου έβαλε δυσκολότερη. Δεν την έλυσα και με εμφανή ικανοποίηση στο πρόσωπο, μου έβαλε ένα δώδεκα το οποίο κουβάλησα μέχρι τέλος, ανεξάρτητα από το πόσο καλά είχα διαβάσει ή διάβαζα. Ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να παραδεχτεί ότι έπεσε έξω στην αξιολόγησή μου, και ήταν φανερό πως όποια προσπάθεια κι αν έκανα για να βελτιώσω το βαθμό μου ήταν μάταιη.
ΥΓ. Ο Κιτσαράς πρέπει να είχε μπερδευτεί με την υπόθεση Κατριβάνου. Μετά την τρίτη Γυμνασίου άλλαξε σχολείο και τον έχασα. Μου έμεινε όμως σαν ανάμνηση ένα άλμπουμ από εκατό χαρτονένιες εικόνες με τις σημαίες κρατών, που μου είχε χαρίσει από εκείνες που αγοράζαμε με ένα πενηνταράκι από τους μηχανικούς πωλητές που ήταν στις γωνίες στα ψιλικατζίδικα μαζί με μία τσίχλα.
ΥΓ. Ο Κιτσαράς πρέπει να είχε μπερδευτεί με την υπόθεση Κατριβάνου. Μετά την τρίτη Γυμνασίου άλλαξε σχολείο και τον έχασα. Μου έμεινε όμως σαν ανάμνηση ένα άλμπουμ από εκατό χαρτονένιες εικόνες με τις σημαίες κρατών, που μου είχε χαρίσει από εκείνες που αγοράζαμε με ένα πενηνταράκι από τους μηχανικούς πωλητές που ήταν στις γωνίες στα ψιλικατζίδικα μαζί με μία τσίχλα.
Α.Λ.(Pt5)
Εχω μεινει αφονως ευτυχως που ηρθα στο γυμνασιο τις 3 τελευταιες ταξεις. Το μονο που σκεπτωμαι εινα αν αυτη η γυναικα ειχε οικογενεια ανδρα και παιδια, αν ναι τοτε τους λυπαμαι
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε κάτι τέτοιους μαθηματικούς Μπουλιώτη και Κορώνη εγώ έφτασα στην Ε Γυμνασίου και δεν μπορούσα να λύσω δευτεροβάθμια εξίσωση!! Είδα και απόειδα ότι δεν πρόκειται κανείς καθηγητής να μου δείξει και ζήτησα από τον πατέρα μου να πάω φροντιστήριο. Ο Σπύρος Ρίζος λοιπόν ο φροντιστής με έμαθε στην Ε Γυμνασίου, αυτό που έπρεπε να με μάθουν οι υπόλοιποι από την Α. Ετσι πήρα το πρώτο μου 14αρι στα μαθηματικά. Ως τότε η βαθμολογία μου στα τρίμηνα ήταν καθιερωμένη στο α. 7, στο β. 10 στο γ. 11. Πέρναγα πάντα με την βάση 10. Το χειρότερο είναι πως μίσησα αυτή την υπέροχη επιστήμη και έπρεπε να περάσουν 20 χρόνια για να ανιληφθώ την μαγεία της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒαγγέλης Σπινθάκης