ΣΤΟ ΣΦΑΙΡΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΥΡ ΘΟΔΩΡΟΥ

Για μας τους νότιους του Νέου Κόσμου το γήπεδο του Φοίβου ήταν το κέντρο κάθε δραστηριότητας, καθημερινής και κυριακάτικης. Η πλατεία του ΙΚΑ χωματένια τότε φιλοξενούσε εναλλακτικά το άπειρο πλήθος των πιτσιρικάδων της δεκαετίας του 60 (οι τωρινοί πενηνταπεντάρηδες έως εξηντάρηδες), και τις συμπαθείς μανάδες μας που μας έστρωναν σε ανελέητο κυνήγι όχι μόνο για την σπατάλη του χρόνου αλλά και για τη φθορά στα παπούτσια και τα ρούχα που η αντικατάστασή τους ήταν ιδιαίτερα δαπανηρή. Νεαροί εμείς γύρω στα δεκατέσσερα με δεκαπέντε τότε που αρχίζαμε να νοιώθουμε κάπως μεγάλοι θέλαμε να ενταχθούμε στην ομάδα των φίλων μας που ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία από εμάς και πολύ πιο ελεύθεροι να καθορίζουν την ζωή τους και το χρόνο τους. Το στέκι ήταν τα σφαιριστήρια του κυρ Θόδωρου του Λυρή στη Ρουμπέση απέναντι απ’ το γήπεδο και δίπλα στα αποδυτήρια της ομάδας. Παλιός ποδοσφαιριστής στον Πανιώνιο, και την εποχή εκείνη προπονητής στο Φοίβο, νομίζω έπαιζε και σέντερ μπακ.
Ο κυρ Θόδωρος ωραίος τύπος, μουστάκι σύρμα που έγραφε κι ο Τσιφόρος στα «Παιδιά της Πιάτσας», μαλλί κοντοκουρεμένο και σπαστό με ποδοσφαιρικό στυλ επιβλητικό και σαν προπονητής για μας τους πιτσιρικάδες πολύ μεγάλος.
Τις καθημερινές που τα πράγματα ήταν χαλαρά πηγαίνοντας στο γήπεδο μετά το διάβασμα περνάγαμε από το σφαιριστήριο όπου βρίσκονταν μέσα οι αργόσχολοι λίγο πιο μεγάλοι από εμάς έπαιζαν ποδοσφαιράκι ή μπιλιάρδο και άκουγαν από το juke box δύο από τα σουξέ της εποχής το High Time και το Keep On Running με τους Spencer Davis Group.
Η επιθυμία μας να μεγαλώσουμε, περισσότερο έντονη από ποτέ και η προσπάθειά μας να μπούμε στο σφαιριστήριο ακυρωνόταν από τη σθεναρή άρνηση του κυρ Θόδωρου να μας επιτρέψει την είσοδο. Παρά τις ικεσίες παρά τους διάφορους τρόπους που εφευρίσκαμε ποτέ δε μας επέτρεψε να μπούμε στο σφαιριστήριο. Έβγαινε στην πόρτα και μας έλεγε με εκείνο το αξέχαστο μάγκικο στυλ.
- Φύγετε από δω ρε τσογλάνια εδώ δεν είναι για σας, πηγαίνετε να διαβάσετε και μην κοιτάτε αυτούς εδώ μέσα.
Μέναμε λοιπόν με την πίκρα της μη συμμετοχής και μας φαινόταν ακατανόητη η στάση του κυρ Θόδωρου.
Τα απογεύματα και τις Κυριακές τα πράγματα άλλαζαν γιατί από την μια άρχιζαν οι προπονήσεις ή είχαμε αγώνα οπότε ο καθένας έπαιρνε τη θέση του. Η άρνηση όμως του κυρ Θόδωρου να μας αφήσει να μπούμε στο σφαιριστήριο παρέμενε ακλόνητη.
Με το πέρασμα του χρόνου ανεβήκαμε στην ποδοσφαιρική ιεραρχία αποκτήσαμε θέση στην προπόνηση είχαμε φανέλα πηγαίναμε στα εκτός έδρας με το πούλμαν της ομάδας, όλα ήταν μια χαρά εκτός από την πεισματική άρνηση του κυρ Θόδωρου να μας αφήσει να μπούμε στο σφαιριστήριο. Εκείνοι που είχαμε απαγορευτικό ήμασταν όσοι πηγαίναμε στο Γυμνάσιο. Ακόμα και τότε που αποκτήσαμε ταυτότητα και μπαίναμε στα ακατάλληλα στο σινεμά , η απαγόρευση στου κυρ Θόδωρου ήταν πάντα ισχυρή και ακλόνητη.
Τελειώνοντας την πέμπτη Γυμνασίου το καλοκαίρι του 69 άρχισα μαζί με τους υπόλοιπους φροντιστήριο στο Γενικό στη Σόλωνος και η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο σταμάτησε. Εγώ πίστευα ότι πήρε αναστολή, όμως το μέλλον άλλα έφερε.
Λίγο καιρό μετά ο κυρ Θόδωρος έδωσε το μαγαζί και δεν τον ξαναείδα πιά.
Αποφάσισα και μπήκα στο σφαιριστήριο, αφού κανείς πλέον δεν με εμπόδιζε. Προσπάθησα να καθίσω με άνεση να παραγγείλω καφέ, πήγα μέχρι και το Juke Box να βρώ το High Time. Οι εποχές όμως είχαν αλλάξει και μαζί τους άλλαξαν και τα τραγούδια που ακούγαμε καθισμένοι απέξω απ’ το σφαιριστήριο κι ονειρευόμασταν πότε θα μπορέσουμε και μεις να μπούμε στον κόσμο των μεγαλύτερων που μας φαίνονταν τόσο γοητευτικός.
Για μια ακόμη φορά ο κυρ Θόδωρος με έδιωξε με τον τρόπο του.
Σφαιριστήριο ξαναπήγα στα πρώτα χρόνια στη σχολή εκεί τριγύρω στο Γουδί παρέα με τον Αντώνη τον Αθανασόπουλο, ανάμεσα στα κενά της Ανατομίας που ήταν πρωί με τα υπόλοιπα μαθήματα που ήταν μεσημέρι. Η νοσταλγία όμως και η απογοήτευση από την άρνηση του κυρ Θόδωρου με συνόδευαν ακόμη.

A.Λ. (Pt 1)