Τρίτη γυμνασίου σχολική χρονιά 1966-1967. Ξεκινήσαμε με κοινοβουλευτική δημοκρατία και τελειώσαμε με δικτατορία. Οι ανεκδιήγητοι εκείνοι άνθρωποι αποφάσισαν μαζί με τα υπόλοιπα να μας υποχρεώσουν να φοράμε πηλίκια και κονκάρδες όταν κυκλοφορούμε εκτός σχολείου. Αναβίωσαν μνήμες επαρχιακών πόλεων όπου τάσκιαζε η φοβέρα του καθηγητή και τα πλάκωνε η σκλαβιά του καταθλιπτικού κοινωνικού περίγυρου. Ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε το γεγονός αποτελεί μια άλλη τραγελαφική ιστορία.Στην τρίτη γυμνασίου Μαθηματικά μας ανέλαβε ένας πρωτοφερμένος στο σχολείο μαθηματικός ονόματι Χρυσοχέρης. Ο άνθρωπος αυτός είχε ένα πόδι ξύλινο και ερχόταν με τη μαγκούρα του στην τάξη. Πάντα μύριζε όταν πέρναγε από κοντά μας τη μυρουδιά που είχε η κρέμα ξυρίσματος της εποχής εκείνης γνωστή σε όσους άρχιζαν να ξεφεύγουν από την κλασσική σαπουνάδα με πινέλο για ξύρισμα. Στην τρίτη λίγοι ήταν οι συμμαθητές που είχαν αυτό το προνόμιο, να ξυρίζονται. Την εποχή όμως εκείνη το ξύρισμα σε ανέβαζε οπωσδήποτε κατηγορία.
Ο καθηγητής αυτός ήταν αρκετά παιχνιδιάρης. Έβγαζε τον κατάλογο από τη τσέπη του και κοιτάζοντας πάνω απ τα γυαλιά του ερευνητικά την τάξη άρχιζε να λέει να σηκωθεί ο κκκκκ, άλλαζε γνώμη ησύχαζαν όσοι άρχιζαν από κάπα, να σηκωθεί ο μμμμμ… ξανάλλαζε γνώμη ησύχαζαν όσοι άρχιζαν από μι, κι αφού πέρναγε κάμποσα γράμματα κατέληγε εκεί που ήθελε.
Είχε μια πρωτότυπη; Αρρωστημένη; Αίσθηση του τρόμου και τον έσπερνε με μεθοδικότητα απολαμβάνοντας τις αγωνίες μας κάθε φορά που έβγαζε τον κατάλογο. Εν πολλοίς όλοι οι καθηγητές χρησιμοποιούσαν το φοβερό αυτό όπλο ο καθένας με την παιδεία του και την αίσθηση της εξουσίας που είχε. Θα ήθελα πολλές φορές να ρωτήσω του συμμαθητές μας που έγιναν εκπαιδευτικοί ποιος είναι ο τρόπος που προσεγγίζουν όλα αυτά που μας τρόμαζαν κάποτε.
Εδώ λοιπόν έλαβε χώρα το παρακάτω περιστατικό. Μια φορά σήκωσε το Λευτέρη για μάθημα. Συνέβη το μοναδικό: Ο Λευτέρης ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΜΑΘΗΜΑ!!! Του είπε να καθίσει. Επέστρεψε στο θρανίο του συντετριμμένος και σε λίγο ήταν σε «κωματώδη ψυχολογική κατάσταση» περίπου έπεσε να πεθάνει. Πέσαμε όλοι από πάνω του ρε καλέ μας, ρε φίλε μας εμείς που την πατάμε συνέχεια μη στενοχωριέσαι, έτσι είναι η ζωή και άλλα πολλά, τελικά τον πήγαμε σπίτι υποβασταζόμενο απορώντας πως πήρε κατάκαρδα κάτι που σε όλους τους υπόλοιπους φαινόταν περίπου φυσιολογικό.
Η τρίτη τάξη τέλειωσε και ο Χρυσοχέρης έγινε ανάμνηση όπως και αρκετοί άλλοι καθηγητές μας. Εκείνο όμως που έμεινε από τη χρονιά εκείνη μαζί με τον Χρυσοχέρη ήταν μια πρωτοφανής μανία που μας είχε πιάσει να πηγαίνουμε κάθε μεσημέρι για μπάλα όταν ήμασταν πρωινοί, αμέσως μετά το σχολείο στο τρίγωνο στην Ηλιουπόλεως κάτω απ’ το πρώτο νεκροταφείο απέναντι απ’ το σπίτι του Ηλία. Χωριζόμασταν σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς οι μεν Ολυμπιακοί με τον Βασίλη τον Κουλαϊδή επί κεφαλής, και οι Παναθηναϊκοί με τον Κώστα το Μούτσιο τον Αχιλλέα το Μακρόπουλο και το Γιώργο τον Κωστή. Οι οπαδοί του Πανιωνίου ο Λευτέρης, ο Αντώνης ο Λουκόπουλος και γω παίζαμε εκ περιτροπής σε κάθε ομάδα ανάλογα με τις ανάγκες και τα αθλητικά δρώμενα της εβδομάδας που πέρασε. Οι αγώνες ήταν φοβεροί. Πάντοτε φεύγαμε χορτάτοι κατάκοποι και ευτυχισμένοι δίνοντας ραντεβού για την επόμενη που έπρεπε να παρθεί η ρεβάνς. Πια ομάδα είχε τις περισσότερες νίκες δεν θυμάμαι, θυμάμαι όμως την τρομακτική φθορά που είχαν οι Ελβιέλες μας και τα σκισμένα παντελόνια μας.
Α.Λ.(Pt6)
Για να απαντήσω ως εκπαιδευτικός το ερώτημα του Αποστόλη λέω το εξής. Ένας μικρός άνθρωπος που αποκτά εξουσία σε πιο αδύνατους, γίνεται καταπιεστικός, εξουσιαστικός ως και σαδιστής. Αυτό δεν έχει αλλάξει ως σήμερα. Δεν γίνεται βεβαίως πια το μαρτύριο του καταλάγου. (Εχω γράψει και αλλού πως μόλις άκουγα το όνομα Σπηλιώτης πεταγόμουνα, γιατί μετά ήμουν εγώ στον κατάλογο). Υπάρχουν όμως και άλλοι τρόποι λιγότερο εμφανείς και περισσότερο ύπουλοι, να εκφραστεί αυτή η απεχθής εξουσία. Όσο πιο ανίκανος είναι ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερο ρέπει προς την αυθαιρεσία.
ΑπάντησηΔιαγραφή