ΣΤΟ ΣΦΑΙΡΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΥΡ ΘΟΔΩΡΟΥ

Πέρασαν χρόνια περίπου το 1985 ή το 1986 στην επίσκεψη στο θάλαμο στο Νοσοκομείο νεαρός Χειρουργός τότε μπαίνοντας για να δω τους ασθενείς που είχα την ευθύνη τους , βλέπω τον κυρ Θόδωρο. Φορτωμένος κάμποσα χρόνια παραπάνω λίγο πιο παχύς απ’ ότι τον θυμόμουν, με το λεπτό μουστάκι στο απάνω χείλος, τα κοντοκουρεμένα σπαστά μαλλιά πιο αραιά, χρωματισμένα με το χρώμα που φέρνει ο χρόνος, και το ίδιο ύφος που τότε ενέπνεε σεβασμό σε όλους, περίμενε να υποβληθεί σε επέμβαση.
Δεν με γνώρισε. Όχι πως είχα αλλάξει δραματικά, η άσπρη ίσως μπλούζα και το μούσι αποπροσανατόλισαν την μνήμη του. Ίσως δεν περίμενε να συναντήσει παλιό του ποδοσφαιρικό μαθητή.
Έκατσα πλάι του να πάρω ιστορικό.
-Για σου κυρ Θόδωρε!
Με κοίταξε περίεργα.
-Για σου Γιατρέ!
-Ποια ομάδα προπονείς τώρα;
Με κοίταξε για λίγο εξεταστικά και αυθόρμητα αφήνοντας το στυλ το σοβαρό χρησιμοποίησε τη γλώσσα της προπόνησης
-Αγόρι μου, παικταρά μου….

Αναφώνησε όπως τότε που ακολουθώντας τις οδηγίες του έκανα εκείνο που ζήταγε. Όταν βέβαια δεν γινόταν στο ματς ή στην προπόνηση εκείνο που ήθελε μας στόλιζε κανονικά.
Με έφερε πίσω δεκαπέντε χρόνια.
Κάμποση ώρα αμίλητος ο γερόλυκος της ποδοσφαιρικής πιάτσας του Αη Γιώργη και του Φοίβου, άφησε κάτι σα δάκρυ να περάσει στα βλέφαρα, και πριν προλάβω να τον ρωτήσω να μου λύσει επιτέλους την απορία γιατί δεν μας άφηνε να μπούμε στο σφαιριστήριό του,
-Δεν ήταν για σας το μαγαζί μου ρε, κανένας από εκείνους που διάβαζαν και δεν είχαν ούτε ένα πενηνταράκι για κουλούρι δεν έμπαινε στο μαγαζί. Μου φτάναν οι άλλοι και τους κυνήγαγα κι αυτούς να πάνε για μεροκάματο…
μου απάντησε κρύβοντας με δυσκολία ένα αίσθημα ικανοποίησης και εκπλήρωσης καθήκοντος που έβγαινε από μέσα του.
Ο κυρ Θόδωρος χειρουργήθηκε πήγαν όλα καλά και ήρθε και τον πήρε απ’ το Νοσοκομείο ο Λάκης ο Λίσκας το καλύτερο δεκάρι του Φοίβου και του Θρίαμβου. Το Λάκη (Περικλή) είχα πολλά χρόνια να τον δω και σπαταλήσαμε αρκετή ώρα μιλώντας για τα παλιά κάτω απ’ το γεμάτο ικανοποίηση βλέμμα του παλιού μας προπονητή.
Η χαρά μου ήταν πραγματικά μεγάλη που ο κυρ Θόδωρος για πολλά χρόνια μου τηλεφωνούσε για ότι πρόβλημα υγείας είχε ο ίδιος και η οικογένειά του, πάντα με τη βραχνή μάγκικη προφορά και ποτέ δεν με προσφωνούσε γιατρέ όπως η γυναίκα του, αλλά
-Παικταρά μου, αγόρι μου.
Υ.Γ. Ένα από τα πρώτα σαρανταπεντάρια δισκάκια που αγοράσαμε μετά από ένα γενναίο πριμ που πήραμε σε μια εκτός έδρας νίκη στο Μενίδι επί του Αχαρναϊκού, ήταν το Keep On Running που στην πίσω πλευρά του είχε το High Time.
(Αφιερωμένο στο συμμαθητή και συμπαίκτη Κώστα Μούτσιο, στους συμπαίκτες Νίκο Καλαβίτη, στον Γιάννη τον Πιερακέα –Γιαννάρα- και στη μνήμη του αδελφού μου Γιάννη Λιάπη ένα απ΄τους καλύτερους παίκτες της εφηβικής ομάδας στο Θρίαμβο, και σε όσους άλλους δεν είχαν πρόσβαση στο σφαιριστήριο του κυρ Θόδωρου).

Α.Λ.(Pt 2)